Harmonia zbrodni recenzja

Aleksandra Marinina od ponad dwudziestu siedmiu lat tworzy serię kryminalną z cyklu Anastazja Kamieńska, która cieszy się niesłabnącą popularnością wśród czytelników. Pierwszy tom ukazał się w 1992 roku, a ostatni z nich, trzydziesty trzeci, miał swoją premierę w Rosji w ubiegłym roku w sierpniu. „Harmonia zbrodni” jest dwudziestą z kolei książką z tego cyklu, opublikowaną w 1998 roku, gdy Aleksandra Marinina ostatecznie postanowiła zrezygnować z pracy w milicji, żeby całkowicie poświęcić się karierze pisarskiej. W marcu tego roku powieść trafiła do rąk polskiego czytelnika dzięki @Wydawnictwu Czwarta Strona.

W eksplozji samochodu ginie Elena Tuamkowa, która jest właścicielką dobrze prosperującego biura podróży. Głównym podejrzanym staje się mąż denatki Gieorgij Dudariew, który oprócz uroku osobistego i wojskowej emerytury nie posiada nic, a na śmierci żony zyskuje najwięcej. Jedynym świadkiem jest Artiom, który na chwilę przed wybuchem rozmawiał z zamachowcem, ale nie może opisać wyglądu zabójcy, bo chłopak cierpi na nieuleczalną chorobę oczu i prawie nic nie widzi. Potrafi jednak rozpoznać jego głos i muzykę, której słuchał. Kamieńska staje przed dylematem czy ma prawo angażować niepełnosprawnego chłopaka w śledztwo i narażać jego życie.

Nie bez powodu nazywa się autorkę carycą rosyjskiego kryminału, bo przekonująco pisze o procedurach w ówczesnej milicji i niuansach prowadzonego śledztwa oraz trafnie opisuje sytuację społeczną. Okazuje się, że prostymi słowami, bez zbędnych ozdobników można opowiedzieć ciekawą i wciągającą historię, która na długo zapadnie w pamięci czytelnika. Pomysłowa, dynamiczna fabuła, subtelnie podsuwająca czytelnikowi tropy, ale nie na tyle, aby mógł się zorientować, kto tak naprawdę stoi za przestępstwem. Na uwagę zasługują świetnie wykreowane postaci zwłaszcza zaślepionej miłością Olgi Jarmiłowej oraz dwóch chłopców, których łączy niezwykła przyjaźń niepozbawiona jednak skazy. Sympatię wzbudza tytułowa bohaterka Nastia, przedstawiona, jako zwykła kobieta, która nie wiedzie prymu w kuchni, nie preferuje eleganckich strojów z racji swojej niewygody, aktywność fizyczna nie leży w jej naturze, ale nieoczekiwanie dla samej siebie potrafi być zazdrosna o swego męża.

Pomimo że nie miałam okazji czytać pozostałych części, to historia jest tak poprowadzona, że nieznajomość poprzednich tomów nie przeszkadzała mi tak bardzo w lekturze książki i nie była mi niezbędna do rozwiązania zagadki kryminalnej, niemniej jednak trudno mi było zorientować się w prywatnych sprawach i zależnościach służbowych członków ekipy śledczej. Znalazłam tu jednak wszystko, czego oczekuję od dobrego kryminału, ciekawe i przemyślane wątki, które zgrabnie się ze sobą splatają, dzięki czemu powieść bardzo dobrze się czyta. Do samego końca trzyma w napięciu, a po zakończeniu lektury zmusza czytelnika do refleksji nad ludzkimi relacjami i postępowaniem.

Jednym słowem książka jest świetna, to kryminał na bardzo wysokim poziomie. Satysfakcja po lekturze gwarantowana, jedynie, czego żałuję, to tego, że wcześniej nie sięgnęłam po książki Aleksandry Marininy. Ukłony w stronę Pani Aleksandry Stronki za świetne tłumaczenie.

Książkę przedpremierowo przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czwarta Strona