Dom bez klamek recenzja

Debiutancki kryminał Pasierskiego zaczyna się od morderstwa popełnionego w szpitalu psychiatrycznym, śledztwo prowadzi, podkomisarz Nina Warwiłow. Ciekawa to kobieta, bystry śledczy, ale w policji nie ma łatwo, wciąż jest narażona na seksistowskie uwagi kolegów, pojawiają się wręcz komentarze, iż kobieta nie jest w stanie prowadzić poważnego śledztwa. Ale pani Nina jakoś sobie z tym radzi.

W tle mamy pokręcone życie pani podkomisarz, jest córką byłego gliniarza, ale ojciec to zdegenerowany alkoholik, a w życiu osobistym też jej się nie układa. To już taka dobra(?) tradycja, że życie prywatne gliniarzy jest mocno zabagnione.

Jak już pisałem, cała intryga zaczyna się od morderstwa w szpitalu psychiatrycznym, sprawa jest trudna, bo jak tu przesłuchać czy oskarżyć człowieka chorego psychicznie? Przy okazji Pasierski dosyć wiernie pokazuje nędzę naszej psychiatrii z jej chronicznym niedofinansowaniem. A cała sprawa się rozwija dynamicznie, są następne morderstwa. I odniesienia do historii, do gangów z lat 90. handlujących żywym towarem, bezwzględnych bandytów i policjantów wchodzących z nimi w układy.

Rozwiązanie zagadki jest trochę wyciągnięte z kapelusza. Pani podkomisarz doznaje olśnienia i wszystko jej się układa, ale jakoś ta iluminacja nie wynika z fabuły.

Jest tam jeden ciekawy wątek, oto organy ścigania wybierają sobie na sprawcę morderstw człowieka niemającego alibi, ale brakuje dowodów, sprawa jest dęta i śmierdzi na kilometr. Niemniej wyższe szarże policyjne i prokuratura są zadowolone, bo sprawcę się znalazło i można odfajkować sukces, zatem ową wersję na siłę się lansuje. Zaś komisarz Warwiłow protestującą, że można w ten sposób chronić rzeczywistego sprawcę i zniszczyć życie niewinnemu człowiekowi, odsuwa się od śledztwa. To znana praktyka organów ścigania w naszym kraju, przypomnijmy sprawę Tomasza Komendy. Oczywiście potem wszystko się wyjaśnia – prawdziwy sprawca zostaje złapany, trochę szkoda, że autor nie pociągnął tego interesującego wątku dalej, no ale nie można za bardzo się czepiać debiutanta...

Wszystko to sprawnie napisane, czyta się lekko i szybko, nie zostawia większych śladów w głowie, ale jako literatura rozrywkowa spełnia swoje zadanie.