Piętno recenzja

Po tę książkę sięgnęłam całkowicie przypadkowo. W oko wpadła mi okładka i intrygujący tytuł. Dopiero po skończeniu tej lektury dowiedziałam się, że to druga część serii "Florentyna" autorstwa Nataszy Sochy. Lecz muszę przyznać, że czytając nie przeszkadzał mi ten fakt w zupełności. To tak jakby zupełnie odrębna całość, a dwie części pewnie łączy jedynie postać policjantki Florentyny.
Pomysł bardzo ciekawy, lekkie pióro autorki oraz wartka akcja sprawiają, że czyta się książkę szybko i z lekkością, mimo tego, że to jednak kryminał.
Florentyna jest dla współpracowników bardzo dziwna osobą, ubiera się na różowo, co już samo w sobie dla niektórych jest nieakceptowalne. Nawet nazywają ją "Różowym monstrum", lecz mimo to bardzo ja cenią za to, że jest dość bystra i po prostu ma świetne wyniki.

Jest koniec sierpnia, nauczycielka Anna czeka niecierpliwie na powrót swojej córeczki, która przebywa u ojca w Londynie. Obie mają już przygotowane dla siebie niespodzianki. Po rozmowie telefonicznej z córką, Anna planuje udać się na niedzielną mszę. Niestety, kobieta nie dotarła do kościoła, rozbity samochód z martwą nauczycielką za kierownicą znajduje przejeżdżający obok rowerzysta.
Na miejsce wypadku, bo tak wyglądało to na pierwszy rzut oka zdarzenie, zostaje wezwana Florentyna, lecz zauważa, że obrażenia odniesione przez martwą kobietę nie mogą być skutkiem wypadku drogowego. Nauczycielka ma jeszcze ręce owinięte różańcem oraz wypaloną literę...
Kto dopuścił się do tak makabrycznego zabójstwa? Dlaczego ktoś zamordował tak lubiana przez wszystkich nauczycielkę? Jakie zatem ona skrywała tajemnice, że w taki sposób została naznaczona? Czy ta śmierć ma związek z trybem życia nauczycielki? A może z jej rozwodem? Dlaczego morderca próbował upozorować wypadek drogowy?
Prawda, jak zwykle niestety, okaże się moim zdaniem o wiele bardziej przerażająca .

Policjantka Florentyna, oczywiście cała na różowo wkracza do śledztwa z pełnym zaangażowaniem. Jednak niemal ze wszystkich zeznań można było utworzyć cudowna laurkę dla Anny, gdyż wszyscy o niej tak dobrze mówili. Być może wychodzili z zasady, że o zmarłych nie powinno się mówić źle...
Powolne i żmudne dociekanie prawdy przynosi rezultaty. Okazuje się, że Anna mimo tego, iż była powszechnie lubiana, była również znienawidzona, i to nawet przez przyjaciółkę. Po rozwodzie zaczęła prowadzić bardziej wyzwolone życie, przez które przewijali się mężczyźni w różnym wieku, co z pewnością sprzyjało patrzeć niektórym osobom na nią z wrogością. Na tej wyidealizowanej laurce stworzonej dla Anny, pojawiła się rysa.

Lista podejrzanych zaczęła się wydłużać, lecz ja, mimo najszczerszych chęci nie wytypowałam prawidłowej osoby. Wygląda na to, że pani Natasza potrafi bardzo dobrze zapętlić fabułę, aby niemal do samego końca trzymać czytelnika w napięciu. Dodam jeszcze, że rozwiązanie zagadki robi wrażenie.
Polecam.