Morbinian recenzja

!TW: przekleństwa

Często udaje mi się rozpoznać dobrą książkę już po pierwszych stronach i tym razem nie było inaczej. Od początku zachwyciły mnie klimat i wykreowany świat, choć mam wrażenie, że potencjał ,,przeklętej puszczy Morbinian" nie został wykorzystany, większość niebezpieczeństw istniało tylko dlatego, że było napisane, że istnieją - czytelnik tego nie doświadczał. Tym samym odebrałam tę książkę jako przytulną, taką, do której chce się wracać, żeby lepiej się poczuć (nie wiem czy taki był zamysł, ale nie jest to złe).

Bohaterów uwielbiam: są tutaj magowie, czarnoksiężnicy, szkielety, gobliny i jeszcze inne istoty, a każda z nich ma ciekawą osobowość. Główne trio zapadło mi w pamięci i zostanie tam na pewno na dłużej. Chociaż osobiście wolałabym, żeby Refisto był bardziej charakterny, do silnego czarnoksiężnika pasowałby mi mocniejszy charakter. Co nie zmienia tego, że bardzo polubiłam go i jego gromadkę goblinów.

Choć nigdy nie czytałam "starej fantastyki", to ta książka dawała mi taki vibe. Może było to spowodowane specyficznym poczuciem humoru? Nie wiem. Na pewno humor był tutaj przyjemnym dodatkiem (ale nie do wszystkich on trafi).

Sam format opowiadań niezbyt mnie przekonał, wolałabym dostać ciągłą fabułę, ale mniejsza o to. Jak to w zbiorach opowiadań bywa, nie są one równe, nawet jeśli są ze sobą powiązane. Były takie, które mnie ciekawiły, ale też takie, które trochę mi się dłużyły. A to o lodówce wydało mi się zbędne. Pewnie gdybym czytała je bez presji czasu, spodobałyby mi się bardziej - kiedyś się o tym przekonam, bo jak pisałam wyżej, do tego świata, bohaterów i ich przygód chce się wracać.

[Za książkę do recenzji dziękuję: @wydawnictwoalternatywne]