Upiorna szkoła recenzja

„- Ta głowa potrafi fruwać!
- Lewituje!
- Unosi się w powietrzu!
- LATA!
- LATAJĄCA GŁOWA! (…)
- TO POTWÓR!”*

Inność jest naprawdę taka straszna? Przecież ona ma tylko zieloną skórę! Ta obok, futro, trzecia zaś kły, a ten przystojniak zmienia wzrokiem w kamień. Czy wygląd naprawdę ma takie znaczenie? A to że czują, lubią się bawić, ubierać zgodnie z modą, rozwijać swoją wiedzę nie ma znaczenia? Etykietka potwora przyczepiona i koniec dyskusji…

Dwie dziewczyny niby całkiem inne, a jednak coś je łączy. Jedna wie jak czuje się druga, Los sprawia, że stają po przeciwnych stronach. Frankie żyje w Salem już od 15tu dni i jest zielona. Wreszcie może iść do szkoły, ale musi ukrywać swoją tożsamość. Melody zaś przedtem mieszkała w Beverly Hills, a do Salem przeprowadziła się z rodzinom by zacząć nowe życie. Czuje się nieswojo po operacji, która ją zmieniła. Nie rozumie czemu ładny wygląd wystarczy by mieć przyjaciół.
Dziewczyny zaczynają uczęszczać do Merston High. Z pozoru jest to normalna szkoła z normalnymi uczniami. Nikt jednak z normaliów nie podejrzewa, że wśród nich są inne istoty. Frankie myśli, że jest jedyna, ale gdy dowiaduje się, że jest jedną z wielu wbrew zakazom próbuje przekonać ludzi, że ona i reszta jej społeczeństwa są tacy sami. Molody czuję, że po operacji plastycznej nie czuje się sobą. Nie potrafi czuć się dobrze z nowym wyglądem. Dziwi się, ż ładny wygląd może dać jej przyjaciół. Tęskni za garbatym nosem i spokojem…
Melody i Frankie mogły by być dobrymi przyjaciółkami, ale bycie w różnych grupach oraz zakochanie w jednym , jednak innym facecie im tego nie ułatwia.
Czy Frankie da sobie spokój i nie będzie dążyć do ujawnienia swojej społeczności? Co zrobi gdy okaże się, że jednak akceptacja nie jest taka prosta, a konsekwencje bardzo nie przyjemne. A Melody? Co z robi z posiadaną wiedzą o Ruchu Atrakcyjnie Dziwnych?

Początkowo nie miałam najmniejszej ochoty sięgnąć po Monster High. Z czasem jednak zaczęłam się do książki przekonywać. Przed lekturom nie wiedziałam co o niej myśleć i po skończeniu czytania mam ten sam problem. Niby mi się podobała, ale czegoś mi tu brak, czegoś istotnego.
Pomysł na książkę jest ciekawy i świeży. Coś nowego i nieznanego. W prowadzenie Fankenstainów, wilkołaków, Kleopatrę było ciekawym posunięciem. Na plus zasługują również bohaterowie. Każdy jest inny i intrygujący. Mają swoje poglądy i się ich trzymają. Muszę jednak przyznać, że niektóre postacie mnie szalenie irytowały. Ogólnie jednak są wielkim plusem powieści.
Sama akcja zaś… Cóż, jeśli była to ja jej nie odczułam. Jak dla mnie to brakło tu jakiegoś wątku, bodźca. Rozumiem, że odstawą miało być poznanie prawdy o RAD- owcach, ale coś by mogło się dziać.
Czyta się ją szybko i przyjemnie. Język jest prosty w odbiorze, książka podzielona na krótkie rozdziały. Wydaje mi się, że seria Monster High może być dobra tylko trochę akcji poproszę. ;)

*str. 232