Małe Licho i tajemnica Niebożątka recenzja

Jest, nareszcie jest! Długo moja kochana AŁTORKA kazała mi czekać na kolejną część. A ja tęskniłam za tym czarodziejskim światem, za tym moim Liszkiem kochanym w puchowych bamboszkach, nawet za Tsadkielem, nawet za tymi mackowatymi potworkami, cała tą zwariowaną czarodziejską ferajną. Dorwałam się i przeczytałam, za szybko się skończyło, za mało mi było. Ałtorka zdecydowanie jest sadystką :)
A co nas czeka w tej części? Otóż Niebożątko idzie do szkoły. Jak on sobie biedny poradzi w prawdziwym świecie, bez swoich aniołków, potworków, duszków i innych dziwolągów? Cóż, jak się pewnie domyślacie, łatwo nie będzie ale od czego ma się rodzinę?
"No bo… bo… bo dzieci ze szkoły uważają, że jestem dziwny!
– Bo jesteś.
– Wcale że nie!!!
– Jesteś Bożku, jesteś – odparł wujek Konrad ze stoickim spokojem, odchylając głowę, żeby spojrzeć w chabrowe oczy chłopca.
– No i co się tak złościsz? Przecież w tym nie ma nic złego. Ani nic dobrego. Po prostu tak jest. I już. Świat byłby niepełny, gdyby żyli na nim sami zwyczajni ludzie. Zwyczajni ludzie robią mnóstwo zwyczajnych rzeczy, bez których nie umielibyśmy żyć. Ale to dziwni wspinają się na najwyższe szczyty gór, latają w kosmos, patrzą godzinami w gwiazdy. Przekraczają granice światów… albo zdrowego rozsądku. Albo piszą książki"
Jak tu nie kochać?