Nadzieja matką głupich recenzja

„Swallow. Nadzieja matką głupich” Aleksandry Muraszki to druga część trylogii „Swallow”. Seria ta to obyczajówki z romansem, dotykające poważnych tematów, takich jak: śmierć, depresja, samobójstwo, psychiczne znęcanie się, żałoba. To książki poważne, dla czytelnika co najmniej +16.

Autorka prosiła, aby nie pisać nic o fabule drugiej części, a skupić się na odczuciach. W związku z tym przychodzę; spośród setek zachwytów opiewających tę książkę wyłaniam się ja, niszczyciel marzeń i dobrej zabawy, i mówię Wam, że ta książka była co najwyżej średnia.

Pomysł na całą historię Haylyn i Riona, Millie i Jamesa jest naprawdę świetny. Potrafi złapać za serce, targać emocjami, wywołać zachwyt, smutek, złość. Gdyby tylko sposób przekazania tej opowieści był lepszy, wszystko byłoby super.

„Swallow. Nadzieja umiera ostatnia”, czyli pierwsza część, bardzo mi się podobała, ale miałam jeden główny zarzut: retrospekcje, które sprawiały, że po prostu się nudziłam. W drugiej części urosło to do rangi absurdu, bo niektóre sytuacje poznajemy nie z dwóch, a nawet trzech perspektyw. Tak, rozumiem, każdy bohater ma coś do dołożenia, ale naprawdę można to było napisać inaczej, skrócić, cokolwiek. Gdyby dobrze zredagować tę książkę, byłaby prawdopodobnie o połowę krótsza i bardziej emocjonująca.

Nie mogę opisać tu czegoś, co sprawiło, że złapałam się za głowę, ale powiem, że tyczyło to... ważnej opowieści z przeszłości, która zaważyła na losach bohaterów i jest jakby punktem zapalnym ich historii. Prawdopodobnie większość tego nie zauważyła, ale brak pewnych szczegółów, które powinna wyłapać redakcja sprawił, że cała sytuacja jest po prostu absurdalna. A szkoda, bo wystarczyłoby dopisać jedno zdanie i wydźwięk byłby zupełnie inny.

Plot twist, który miał zmieść z planszy... cieszę się, jeśli tak było w Waszym wypadku😉

Żeby nie było tylko negatywnie: naprawdę lubię bohaterów tej książki (Rion!), współczuję im i kibicuję. Cieszę się, że zostali dodani nowi (Travis! <3), ale niestety przedstawienie historii sprawia, że nie czerpię z niej takiej radości, jak bym mogła. Mam nadzieję, że trzeci i ostatni tom serii będzie dużo lepszy, bo mimo wszystko chcę poznać zakończenie tej trylogii.