Kryminał prywatny recenzja

Jako pierwsza przyciągnęła mój wzrok okładka. Bardzo w moich klimatach — a i opis książki zapowiadał, że pochłonę ją w jeden, góra dwa wieczory. 

Czy zagorzałą fankę kryminałów taki opis mógł nie skusić? 

Niestety — zawiodłam się, i to dość mocno. Męczyłam książkę z doskoku przez dobre 1,5 tygodnia, a może i nawet dłużej. Po kilku, kilkunastu stronach odkładałam czytnik, lub zmieniałam tytuł na inny, bo lektura zupełnie mnie nie porwała. I przyznaję się bez bicia: nie dotrwałam do samego końca, chociaż na palcach jednej ręki mogę policzyć książki, które przez ostatnie ćwierć wieku spotkał u mnie podobny los. Jednak przeczytałam zdecydowaną większość i nie sądzę, by nawet najlepiej skonstruowana końcówka zatarła złe wrażenie, jakie wywarła na mnie ta przeczytana część.

Bohater książki, niespełniony pisarz Tymon, irytował mnie od samego początku. A później było już tylko coraz gorzej. Zapatrzony w siebie i użalający nad swoim pijackim żywotem, niepróbujący z własnej woli nic zmienić: pomimo świadomości, że takie życie nie pozwala mu na napisanie niczego sensownego. Ale przecież wygodniej być wiecznie pokrzywdzonym przez los, niż wziąć sprawy w swoje ręce, czyż nie?
Uważam, że Dantej posiadał potencjał na interesującą, intrygującą postać — który został zaprzepaszczony.

Sama historia wlokła mi się jak flaki z olejem, a kilka dynamicznych scen tylko uwypukla monotonię reszty książki. Podobnie jak przy głównym bohaterze — sądzę, że samą fabułę można by napisać zdecydowanie lepiej: zaciekawić czytelnika, wciągnąć go w opowieść. 

Podsumowując:
Bohater — mógłby być zdecydowanie ciekawszy i mniej irytujący.
Fabuła — mogłaby zostać napisana zdecydowanie lepiej.