Kato-tata. Nie-pamiętnik recenzja

„Dlaczego nie spalą mnie jak ofiarnej owieczki, tylko każą mi cierpieć takie ohydztwa?”**

Strach, krzyk, awantura, noc z tatusiem. Lęk i ból, którego nikt nie powinien czuć. Ty to znosisz i nikomu nie mówisz. Myślisz, że skoro to się dzieje to tak musi być. Przecież nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny. Starasz się przetrwać. Tylko czy dasz radę?

„Kato-Tata. Nie-Pamiętnik” to pamiętnik z dzieciństwa Halszki Opfer. Pamiętnik napisany już przez dorosłą kobietę, która za jego pomocą chce odciąć się od przeszłości. Na tych kartkach spisuje dzieciństwo, które nie jest takie jak powinno być. Już gdy miała 3 latka ojciec zaczął ją krzywdzić przy cichym pozwoleniu od matki dziewczynki. Halszka mówi nam o tym jak musiała radzić sobie z przemocą, agresją oraz odrzuceniem.

Coraz częściej w literaturze pojawiają się książki o tematach tabu. O tematach, o których nie chcemy słyszeć. Wolimy udawać, że nie istnieją i żyć w błogiej nieświadomości. Niektórzy tak wolą. Alę są też tacy, którzy chcą uświadamiać i byś uświadomionymi. Chcą wiedzieć na co zwracać uwagę i co robić gdy zauważy się coś niepokojącego. Autorzy takich pozycji chcą też pokazać tym nad którymi ktoś się znęca, że nie może milczeć. Nie może poddawać się jakiejkolwiek przemocy tylko musi głośno o tym mówić. Halszka Opfera dzięki pamiętnikowi próbuje zamknąć rozdział tamtego życia, ale jeśli zdarzy się taka sytuacja chce, żeby komuś pomogły jej zwierzenia. Takie przynajmniej odnoszę wrażenie.

„Kato-Tata. Nie-Pamiętnik” jest napisana językiem prostym, ale treść i tak zapada głęboko w pamięć. Autorka z całkowitą szczerością opisuje co się działo za drzwiami domu. Nie jest to książka dla czytelnika o słabych nerwach bowiem niektóre fragmenty wywołują aż dreszcze przerażenia. Pozycja ta mocno wpływa na osobę czytającą. Ja do dziś nie mogę uwierzyć jak można robić coś takiego trzy letniemu dziecku. Ba, że można to robić dziecku w obojętnie jakim wieku! Jakim potworem trzeba być by czuć z tego przyjemność i satysfakcje. Jakby było mało na drodze dziewczynki stawali inni mężczyźni, którzy wykorzystywali ją jak ojciec. Zadajemy sobie pytanie czy rzeczywiście ktoś może tyle przejść. Czy to co opisała autorka stało się naprawdę? No bo jak można spotkać na swojej drodze tyle zła? Otóż można, osoby, które doświadczają przemocy łakną uczucia, ciepła. Lgną do wszystkich, którzy okazują sympatię. Osoby, które stosują przemoc czują to i wykorzystują. Wmawiają swoim ofiarom, że i tak nikt im nie uwierzy. Po za tym dziecko, które ma wbite do głowy, że dorosły zawsze ma racje, nie sprzeciwi się. No bo jak?

Ten pamiętnik szokuje. Jeśli miałabym o nim napisać w jednym zdaniu, właśnie tak bym go opisała. Często w trakcie czytania wzbierało we mnie obrzydzenie. Mimo tych wszystkich strasznych scen uważam, że naprawdę warto sięgnąć po książkę. Uświadamia, że są osoby, które mają naprawdę straszne życie.


*str. 16
**str. 55