Diament i róża recenzja

𝑆ą 𝑠𝑒𝑘𝑢𝑛𝑑𝑦 , 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎𝑗ą. 𝑆ą 𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑒, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗ą 𝑧 𝑛𝑎𝑚𝑖 𝑛𝑎 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒. 𝑆ą 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑦, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑑𝑎 𝑠ię 𝑜𝑑𝑤𝑟ó𝑐𝑖ć.

Powieść 𝐷𝑖𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑖 𝑟óż𝑎 została zaliczona do literatury obyczajowej/ romansu, a ja byłabym skłonna zaliczyć tę książkę do literatury pięknej. Urzeka w niej nie tylko przepiękna szata graficzna, ale też niesamowity, nostalgiczny klimat. Książka czaruje nieśpieszną akcją, refleksyjną fabułą i mistrzowską narracją, ujmuje pełnej refleksji i życiowej mądrości relacją Doroty i Róży. 𝐷𝑖𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑖 𝑟óż𝑎 to dojrzała, powieść o dziewczęcych marzeniach i wyboistej drodze do ich spełnienia. Ta niezwykła książka to nie tylko wyprawa w głąb malowniczej Afryki, ale jednocześnie sentymentalna podróż do lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. To także podróż w głąb siebie, odkrywania tego, co jest w życiu najważniejsze. Diament i róża to powieść wyjątkowa, pokazująca siłę kobiet, które potrafią kochać i mają marzenia. Chociaż droga do realizacji tych marzeń jest kręta, to wszystkie przeciwności można pokonać, a porażki przekuć w sukces. Marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia. Gdzie ś daleko czekają na nas piękne chwile, a naszym zadaniem jest ich doświadczyć.

Historia w książce toczy się dwutorowo. Współcześnie i w czasach, gdy Dorota była jeszcze nastolatką.

Główna bohaterka po dwudziestu latach małżeństwa, nieoczekiwanie stała się rozwódką, bo mąż postanowił zostawić ją dla młodszej i ciężarnej kobiety. 𝑁𝑖𝑒𝑚𝑎𝑙 𝑐𝑎ł𝑒 𝑑𝑜𝑟𝑜𝑠ł𝑒 ż𝑦𝑐𝑖𝑒 𝑖 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎 𝑟𝑜𝑧𝑝𝑟𝑎𝑤𝑎. […] 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑎 𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑎 𝑖 𝑘𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑎 𝑧 𝑚ęż𝑎𝑡𝑘𝑖 𝑠𝑡𝑎ł𝑎 𝑠𝑖ę 𝑟𝑜𝑧𝑤ó𝑑𝑘ą. Ta sytuacja tak ją zaskoczyła, że nawet nie rozpacza, nie smuci się, ani nie tęskni. Ich wspólna droga nagle dobiegła końca, a jej życie rozpadło się na dwie połowy. Tę przed rozwodem i tuż po nim. Została zupełnie sama, w przeciwieństwie do byłego męża, który teraz będzie miał pełną, nową rodzinę.

Zanim kobieta uświadomi sobie, jak bardzo jej sytuacja się zmieniła, odbiera połączenie z Afryki, od swojej byłej teściowej, której bardzo zależy na spotkaniu z nią. Dorota z Różą była zawsze bardzo zżyta, więc bez zastanowienia korzysta z jej zaproszenia, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo ten wyjazd odmieni jej życie. W tym klimatycznym miejscu, z daleka od Polski i w domu Róży, Dorota wraca myślami do swej przeszłości.

Od kiedy pamięta, zawsze była inna, niż dziewczyny w jej wieku. Nie myślała i nie marzyła o dobrej pracy, czy zamążpójściu, jak wypadało młodej panience, bo co innego zaprzątało jej głowę. Gdy Dorota poznaje ciotkę Charlottę i słucha jej opowieści o Afryce, momentalnie zakochuje się w tym miejscu. Odtąd jej myśli nieustannie będą krążyć wokół marzeń o wyjeździe w te rejony świata. Matka te marzenia uznaje za zwykłe mrzonki, bo jej zdaniem rola kobiety jest zupełnie inna. Dorota nie zgadza się ze swoją mamą, jak zresztą w wielu innych sprawach, bo nie chce takiego życia, marzy o zupełnie czymś innym. Czarę goryczy przelały nachalne zaloty chłopaka, w którym matka widziała kandydata na zięcia. Nie rozumie oburzenia córki, bo przecież taka jest rola kobiety i tacy są mężczyźni. Dorota natomiast nie chce takiego życia, chce być wolna, jak ciotka Charlotta. Za główny cel dziewczyna wyznaczyła sobie naukę języka angielskiego, by swoje marzenia móc zrealizować.

Nie jest łatwo wszystko zmienić. Wydaje się to proste, dopóki znajduje się w sferze marzeń. Droga, jaką przebyła zakompleksiona dziewczyna z Rzeszowa, zanim stała się kobietą sukcesu, była niezwykle trudna i długa. 𝑍𝑤𝑦𝑐𝑖ę𝑧𝑐ą 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑚𝑎𝑟𝑧𝑦𝑐𝑖𝑒𝑙, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦 𝑠𝑖ę 𝑛𝑖g𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑑𝑑𝑎𝑗𝑒. – Nelson Mandela

Przepiękna historia, w której autorka wszystko, co opisuje, tchnie niesamowitym klimatem i kunsztem słowa. 𝐷𝑖𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑖 𝑟óż𝑎 to niezwykła historia balansująca pomiędzy ciepłymi podmuchami afrykańskiego wiatru, płatkami pachnących róż, a muzyką. Opowieść pełna tajemnic i niedopowiedzeń, wręcz magiczna. Zaczytałam się w niej, zauroczyłam i przepadłam dla świata na wiele godzin.

Los czasem z nas sobie kpi, stawia na naszej drodze ludzi, których spotkać wcale nie chcemy, grozi palcem, plącze ścieżki, wskazuje inny kierunek. Trzeba właściwych słów, zdarzeń, by pokonać własne ograniczenia, które od lat mamy w głowie. 𝐷𝑜𝑟𝑜𝑡𝑎 𝑐𝑧𝑢ł𝑎, ż𝑒 𝑜𝑑𝑘ą𝑑 𝑡𝑢 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑗𝑒𝑐ℎ𝑎ł𝑎, 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑤 𝑗𝑒𝑗 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑠𝑖ę 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖ł𝑜. 𝑂𝑛𝑎 𝑠𝑖ę 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖ł𝑎. Zrozumiała, że Tom tak naprawdę nie był miłością jej życia, tylko kolejnym celem, który chciała zdobyć. Gdy to jej się udało, poczuła pustkę. Musiała wrócić tu do Afryki, by to zrozumieć. Musiało do niej dotrzeć, co tak naprawdę jest ważne, i że cokolwiek się stanie, ona ma w sobie siłę.

𝐷𝑖𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑖 𝑟óż𝑎 to pełna urody i klasy, pięknie wydana historia, która pozwala na zastanowienie się nad tym, co tak naprawdę w życiu liczy się najbardziej. Robi wrażenie wspaniała grafika, a początek każdego rozdziału opatrzony jest sentencją Nelsona Mandeli, południowoafrykańskiego polityka, jednego z przywódców ruchu przeciw apartheidowi, działacza na rzecz praw człowieka. Te przepiękne i mądre cytaty nie bez powodu znalazły się w tej książce bowiem autorka, w fabule dość często nawiązuje do podziałów klasowych i rasizmu, bo mimo upływu lat Afryka wciąż naznaczona jest podziałami. To w tym kraju, gdzie występuje wiele różnych grup kulturowych, Dorota dostrzega atmosferę, jakiej nie doświadczyła nigdzie indziej. To właśnie w tym odległym miejscu od ojczyzny, kobieta zrozumie, że nigdy nie jest za późno, by spełniać marzenia, by na wyboistej drodze do ich realizacji, odnaleźć siebie i to, co jest w życiu najważniejsze. Afryka nauczyła ją akceptacji, pozwoliła wyzwolić się ze schematów, uprzedzeń i sztywnych przekonań. 𝑊 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑝𝑖ę𝑘𝑛𝑒 𝑠ą 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑒 […] 𝑢𝑐𝑧𝑦ń 𝑛𝑎𝑠 𝑛𝑖𝑒ś𝑚𝑖𝑒𝑟𝑡𝑒𝑙𝑛𝑦𝑚𝑖 𝑛𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑛ą 𝑔𝑜𝑑𝑧𝑖𝑛ę, 𝑑𝑎𝑗 𝑛𝑎𝑚 𝑠𝑧𝑎𝑙𝑒ń𝑠𝑡𝑤𝑜 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑏𝑒𝑧𝑡𝑟𝑜𝑠𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑢 […] 𝑑𝑎𝑗 𝑜𝑘𝑜, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑏ę𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑠𝑧𝑢𝑘𝑎ć ż𝑎𝑑𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑡𝑟𝑤𝑎ł𝑒𝑔𝑜 𝑐𝑒𝑙𝑢, 𝑎𝑙𝑒 𝑟𝑜𝑧𝑔𝑜𝑟ą𝑐𝑧𝑘𝑜𝑤𝑎𝑛𝑒 𝑖 𝑜𝑡𝑤𝑎𝑟𝑡𝑒, 𝑝𝑜𝑠ł𝑢𝑐ℎ𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑦𝑛𝑖𝑒 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑢𝑐ℎ𝑤𝑦𝑐𝑜𝑛𝑒 𝑤 𝑗𝑎𝑠𝑛𝑒𝑗 𝑡𝑤𝑎𝑟𝑧𝑦 – 𝑏ł𝑦𝑠𝑘𝑢 𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑖- 𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑝ł𝑎𝑘𝑢𝑗𝑚𝑦 𝑝𝑟𝑜𝑐ℎó𝑤, 𝑔𝑑𝑦 𝑐𝑜ś 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ł𝑜 𝑠𝑡𝑟𝑎𝑐𝑜𝑛𝑒…

𝐷𝑖𝑎𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑖 𝑟óż𝑎 to wzruszająca opowieść o sięganiu po własne marzenia, o podejmowaniu decyzji, nawet takich, których konsekwencji nie da się przewidzieć, ale mimo wszystko przynoszących coś dobrego. Powieść nie tylko o szacunku do samego siebie, akceptacji tego, kim się jest, ale przede wszystkim szacunku dla drugiego człowieka i respektowania jego praw. O wsłuchiwaniu się w siebie i tego, co podpowiada serce, by dokonywać zawsze dobrych wyborów, bo może być pięknie, albo jeszcze piękniej. […] 𝑘aż𝑑𝑦 𝑑𝑧𝑖𝑒ń 𝑚𝑜ż𝑒 𝑏𝑦ć 𝑤𝑦𝑗ą𝑡𝑘𝑜𝑤𝑦 𝑖 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑤𝑦𝑘ł𝑜ść 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑠𝑖ę 𝑛𝑎𝑚 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑑𝑎𝑟𝑧𝑎, 𝑧𝑎𝑙𝑒ż𝑦 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑜𝑑 𝑛𝑎𝑠.

𝐷𝑜𝑝ó𝑘𝑖 ż𝑦𝑗𝑒𝑠𝑧, 𝑚𝑜ż𝑒𝑠𝑧 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜. 𝑃𝑜 𝑡𝑜 𝑠ą 𝑘𝑜𝑙𝑒𝑗𝑛𝑒 𝑤𝑠𝑐ℎ𝑜𝑑𝑦 𝑠ł𝑜ń𝑐𝑎, ż𝑒𝑏𝑦 𝑡𝑒𝑛 𝑐𝑧𝑎𝑠 𝑝𝑜𝑚𝑖ę𝑑𝑧𝑦 𝑝𝑖𝑒𝑟𝑤𝑠𝑧𝑦𝑚 𝑖 𝑜𝑠𝑡𝑎𝑡𝑛𝑖𝑚 𝑝𝑟𝑜𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖𝑒𝑚 𝑤𝑦𝑝𝑒ł𝑛𝑖ć ż𝑦𝑐𝑖𝑒𝑚.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Diamenty.