Szmata. Gdy piłka nożna staje się przekleństwem recenzja

 To, że „Szmata” będzie mocna wiedziałem od początku, to czego się nie spodziewałem, to tego, że będzie również dobrze napisana. 
 Roman Dzwonecki, 32 letni prawy obrońca, kapitan Centrum Warszawa, szanowany weteran z rozpadającym się kolanem, powoli zbliżający się do końca sportowej kariery. Dzonek jest wypalony, nie lubi kolegów z drużyny, gardzi ich konsumpcyjno - imprezowym podejściem do życia. W domu dla żony jest bankomatem i gwarantem życia na poziomie, a dla dorastającego syna praktycznie obcą osobą. Roman w środowisku znany jest ze swojej etyki pracy i nieprzekupności, jest jednym z niewielu piłkarzy, którzy „nie handlują” – ostatni sprawiedliwy i to w czasach kiedy w klubie nie płacą od miesięcy i szmacą się praktycznie wszyscy. Wydaje się, że Roman będzie trwał jak skała do końca, szczególnie, że Centrum ma szansę zdobyć historyczne mistrzostwo, wszystko jednak zmienia się, gdy podczas rozmowy z prezesem Dzwonek dowiaduje się, że klub nie przedłuży z nim kontraktu, co na początku nowego millenium znaczyło mniej więcej tyle, że może się pożegnać z pieniędzmi, które Centrum było mu winne. 
 Jestem zachwycony „Szmatą”, dawno żadna książka nie dała mi tak po ryju. Czy warto być uczciwym? Czy warto trzymać się swoich zasad? Czy nie lepiej czasem się sprzedać, zeszmacić, przymknąć oko? 
 Muszę zaznaczyć, że „Szmata” to raczej książka o piłkarzach jako ludziach, nie jako sportowcach, chociaż siłą rzeczy dużo czasu spędzamy tu w szatni czy na stadionach (równie dużo co na dziwkach i libacjach), dlatego przestrzegam osoby nie lubiące piłki nożnej i ostrego języka, że książka delikatnie mówiąc, może nie przypaść im do gustu – mi szczerość i prostolinijność Łapińskiego bardzo 
 odpowiada.
 Na początku wspomniałem, że książka jest dobrze napisana i nie mam tu na myśli, że dobrze jak na sportowca – nie. Myślę, że jak na literacki debiut Tomasz Łapiński pisze po prostu dobrze i jeśli będzie 
 nadal pracował nad warsztatem i stylem, a „Szmata” nie miała być jakimś rozliczeniem, czy udowodnieniem sobie, „że potrafię”, to autor za jakiś czas mniej będzie byłym piłkarzem, a bardziej 
 obecnym pisarzem. 
 Na koniec chciałem zaznaczyć, że „Szmatę” kupiłem sobie sam. Nie dostałem od wydawnictwa do recenzji, nikt mi nie zapłacił za entuzjastyczne słowa i czy wysoką ocenę.