Whistleblower recenzja

Muszę przyznać, że do oznaczenia "hit wattpada" podchodzę z dystansem, bo niestety kilka książek w tym nurcie mnie rozczarowało, jednak opis "Wistleblower" zainteresował mnie na tyle, że zdecydowałam się dać jej szansę. Czy tego żałuję?

Laurel to młoda studentka i aspirująca dziennikarka. Na co dzień trzyma się raczej na uboczu, a czas spędza z dwójką najlepszych przyjaciół. Kiedy jednak podczas pisania artykułu natrafia na niepokojące informacje o trenerze studenckiej drużyny rugby, postanawia wszcząć dziennikarskie śledztwo i przedstawić światu tajemnice mężczyzny. Szybko jednak przekonuje się, że nie będzie to tak łatwe jak myślała. Czy ujawni światu prawdę? I jaką rolę odegra w tym przystojny członek drużyny?

Muszę przyznać, że książka zostawiła we mnie pozytywne odczucia. Styl autorki okazał się naprawdę dobry i angażujący a główna bohaterka (zazwyczaj) zachowywała się naprawdę dojrzale. Doceniam poruszony w powieści temat, bo mimo że o wykorzystywaniu swojej pozycji i władzy mówi się dużo, to nadal potrzebne są książki, które ujawniają ten problem. To właśnie ten wątek najbardziej mnie urzekł w całej historii i sprawiał, że chciałam czytać ją dalej.

Nie jest to jednak pozycja bez wad. W oczy rzuciły mi się trzy główne słabe strony, które trochę psuły mi przyjemność z czytania.

1. Alkohol. To, ile stron poświęciła autorka studenckim imprezom i upijaniu się do nieprzytomności było przytłaczające. Z jednej strony rozumiem, że chciała tym przedstawić studenckie życie niektórych uczniów, ale uważam, że psuło to klimat całej historii i normalizowało zachowanie, które nie powinno mieć miejsca, szczególnie że główna bohaterka w świetle amerykańskiego prawa była jeszcze niepełnoletnia. Uważam, że w tego typu książce opisywanie non stop jak bohaterowie upijają się tak, że wymiotują i urywa im się film jest niepotrzebne

2. Wątek romantyczny. Do samego Bodiego nie mam zastrzeżeń. Był naprawdę uroczy i polubiłam go, ale główna bohaterka podczas każdej rozmowy z nim jedyne, o czym myślała to jego bicepsy i jaki jest wielki. I gdyby było to opisane dwa/trzy razy zrozumiałabym, ale miało to miejsce podczas każdej ich interakcji.

3. Klimat. Ta wada wynika z mojego nastawiania, ale sięgając po książkę, myślałam, że będzie w klimatach thrillera, gdzie główna bohaterka powoli odkrywa szokującą prawdę. W rzeczywistości jest to typowa młodzieżówka, w której samo dziennikarskie śledztw jest opisane krócej niż imprezy bohaterów. Fajnie by było, gdyby ten wątek był bardziej rozwinięty a dowodów przeciw trenerowi było jeszcze więcej.

Nie uważam jednak, żeby książka była zła. Czyta się ją lekko, przyjemnie, porusza ważny temat, ale w przystępnej formie i nie przytłacza, a niektóre sceny były naprawdę zabawne. Jeśli kiedyś trafię na kolejną książkę autorki, z chęcią ją przeczytam, bo ta, mimo kilku wad, zostanie w mojej pamięci pozytywnie zachowana.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.