Kwiaty na poddaszu recenzja

Przypadki chodzą po ludziach. I właśnie zupełnie przypadkiem trafiła do mnie książka „Kwiaty na poddaszu” amerykańskiej pisarki Virginii C. Andrews, którą do pracy przyniosła koleżanka, bo pomyślała, że ta pozycja przypadnie mi do gustu. Powieść, będąca pierwszą częścią sagi, była już wcześniej wydana w Polsce, a ostatnimi czasy Świat Książki postanowił przypomnieć czytelnikom całą serię w nowym wydaniu i z nową, oszałamiającą (!!!) szatą graficzną. „Kwiaty...” narobiły sporego zamieszania na całym świecie i przysporzyły autorce grono wiernych wielbicieli.
Narratorką powieści jest nastoletnia Cathy Dollanganger, której rodzina jest wręcz idealna. Wspaniali, mądrzy i kochający rodzice, idealny starszy brat Chris i dwójka uroczych, kilkuletnich bliźniaków - Cory i Carrie. Do tego wszyscy są niezwykle piękni, podziwiani i uwielbiani przez sąsiedztwo. Cukierkowe szczęście rodziny zostaje przerwane z chwilą tragicznego wypadku samochodowego, w którym ginie ojciec. Zupełnie nieporadna matka nie potrafi przejąć odpowiedzialności za utrzymanie rodziny, dlatego pakuje kilka najpotrzebniejszych rzeczy i wraz z dzieciakami udaje się w podróż do rodzinnego domu. Bo Corrine pochodzi z nieprzyzwoicie bogatego rodu. Bezduszny ojciec i matka dewotka wydziedziczyli ją wiele lat temu, po tym jak kobieta wyszła za niewłaściwego mężczyznę. W obecnej sytuacji kobieta postanawia błagać rodziców aby pozwolili jej wrócić na łono rodziny i znów cieszyć się dostatnim i bezproblemowym życiem. Jedyny problem stanowią dzieci, o których istnieniu nie ma pojęcia surowy senior. Plan jest taki, że dzieciaki zostaną zamknięte na strychu na dzień, góra dwa. W tym czasie Corrine będzie błagać ojca o wybaczenie, opowie o wnukach, a następnie wszyscy będą żyli długo i szczęśliwe. Rzeczywistość okazuje się zgoła inna. Dni przeciągają się w tygodnie, tygodnie w miesiące, a miesiące w lata. Właśnie o tych trzech latach opowiada Cathy. Przerażająca historia, której towarzyszy przemoc fizyczna i psychiczna, łzy, rozpacz i zwątpienie. Dzieci mogą liczyć tylko na siebie, bo wiary w matkę mają coraz mniej. Mimo wszystko Chris i Cathy próbują stworzyć bliźniakom normalny, kochający się dom, rozwijać swoje pasje (on pragnie zostać lekarzem, a ona tancerką) i wypełniać wspólnie spędzony czas szczęśliwymi wypomnieniami. Pozbawione towarzystwa rówieśników, a będące w burzliwym okresie dojrzewania rodzeństwo zaczyna spoglądać na siebie w dwuznaczny w sposób...
Do „Kwiatów...” byłam nastawiona nieco sceptycznie, jednak zaczęłam czytać i zatonęłam... Książka niesamowicie wciąga. Dosłownie nie można się od niej oderwać. Język powieści jest bardzo prosty (może nawet za prosty), przez co książkę czyta się niezwykle szybko. Przeczytałam całą w ciągu jednego dnia z niewielkimi przerwami na jedzenie, toaletę i krótki, lecz niezbędny kontakt z rzeczywistością. Niesamowite. Rzadko kiedy opowieść potrafi pochłonąć czytelnika w taki sposób. Autorka umiejętnie dawkuje napięcie. Ujawnia powoli kolejne szokujące informacje, które powodują u czytelnika wzrost ciśnienia, przyspieszenie akcji serca i wypieki na twarzy. Emocje sączą się z każdej strony! Po skończeniu lektury byłam zszokowana i zachwycona przeczytaną opowieścią. Jednak kiedy moja ekscytacja opadła i przemyślałam sobie całą powieść jeszcze raz, doszłam do wniosku, że w zasadzie z „Kwiatów...” nie płynie żadne głębsze przesłanie. Przyznaję, powieść fascynuje, ale tak na przyszłość nie zostaje z niej nic. Bo niby jaka ma płynąć nauka z tej książki? Żeby nie zamykać dzieci na strychu? I właśnie wtedy poczułam lekkie ukłucie rozczarowania. Ot, zwykłe czytadło. Ale czyta się rewelacyjnie, dlatego polecam!