Zakochane Trójmiasto recenzja

Zakochane Trójmiasto. Antologia. Czyli zbiór opowiadań z miłością w tle, których akcja dzieje się w naszym Trójmieście. Mamy tutaj dziesięć różnych spojrzeń na miłość. Uświadamia nas, że może ona przyjść w najmniej oczekiwanym momencie, być zakazaną lub też nieosiągalną. Dając zarazem szczęście, ale również i wiele łez. Nadmorski klimat czaruje i nadaje intensywności całej książce. Opowiadania są przede wszystkim o życiu, jakie ma każdy z nas, czyli złych wydarzeniach, kiepskich decyzjach, niespodziewanym biegu wydarzeń, niewybaczalnych błędach, również o przyjaźni i oczywiście miłości. Owszem, niektóre opowiadanie były lepsze, inne gorsze, ale zdecydowanie każde wnosi coś do życia czytelnika, a już na pewno w przypadku osób empatycznych, które umieją najlepiej odczuwać stany emocjonalne i przejąć sposób myślenia drugiej osoby.

„Czasami trzeba uciec, aby móc wrócić i znaleźć coś dobrego, prawdziwego”. 

Jest to również moje pierwsze spotkanie z niektórymi autorami.
Opowiadanie Augusty Docher, jak i Anny Szafrańskiej „cztery pory roku” podobały mi się najbardziej i są z pewnością moimi faworytami. Poruszyły mnie do granic, są po prostu najprawdziwsze ze wszystkich.
Są tu opowiadania o miłość odnalezionej po latach, jaki taka niefortunna sytuacja o kobiecie, która z własnego wesela znalazła się w więzieniu, historia o mężczyźnie z przeszczepionym sercem, który jest zakochany w kobiecie, której nigdy nie poznał, czy też historia kobiety, której dziecko wychowują jej rodzice, a ona się temu przygląda z boku. Oprócz miłości znajdziecie tutaj morze tęsknoty, poszukiwania swojej drogi życiowej, pragnienia bliskości i wsparcia.
Jestem zachwycona tymi opowiadaniami. Są świetne, ciekawe i wciągające. Na pewno do nich jeszcze wrócę.