Niebezpieczna gra recenzja

Niebezpieczna Gra to debiut literacki Emilii Wituszyńskiej. Cholernie dobry debiut. Inaczej nie da się tego powiedzieć. Bowiem to należy powiedzieć jasno i wyraźnie, książka ta jest świetna. Mamy tutaj rewelacyjnie wykreowanych bohaterów, zarówno tych pierwszo jak i drugoplanowych, wartką fabułę opisującą pozornie banalną jednak przemyślaną i dobrze zrealizowaną historię w której pojawia się morderstwo, mafia, intrygi, świetne dialogi oraz... miłość. Czy to nie przepis na sukces? Tym bardziej, iż pani Wituszyńska ma lekkie pióro. Jej powieść czyta się szybko i przyjemnie, wręcz pochłaniając nakreślone słowa. Z zaciekawieniem śledzimy losy naszych bohaterów. I o nich też należy wspomnieć, bowiem czym była by jakakolwiek książka bez głównych bohaterów? 
Zarówno Weronika jak i Remek, o przepraszam, Przemek wykreowani są rewelacyjnie i co najważniejsze... są bardzo realni. Mają swoje zalety jak i wady. A o tym często autorzy, zwłaszcza początkujący, zapominają, tworząc postacie nierealne, piękne na wszystkich poziomach życia. Pani Emilia mimo, iż Niebezpieczna Gra to jej debiut, ustrzegła się przed tym tworząc charaktery idealne, pozbyte wyidealizowania. To sztuka niełatwa i zasługuje na ogromną pochwałę! Jedyne, do czego mogę się tutaj przyczepić, to brak realizmu w temacie alkoholizmu, który jest poważną chorobą a nie tylko etapem radzenia sobie z żałobą, a tutaj trochę tak to wygląda. Wychodzenie z alkoholizmu to ciężka, brudna, brzydka i śmierdząca droga przez mękę zarówno dla uzależnionego jak i jego otoczenia. A tutaj mamy kaca i... tyle. No raz nam się alkoholik upija. W dodatku w "uroczy" sposób. Jestem zdania, że w książkach nawet takich, które mają służyć rozrywce tego typu tematy powinny być poruszane w sposób odpowiedni. Może zabrakło tutaj znajomości tematu? Na przyszłość warto by było się nieco bardziej zagłębić w "trudniejszy" temat, jeśli chce się go poruszyć. 
To jednak moje jedyne "ale". Dość istotne, jednak faktycznie jedyne, bowiem nawet sceny damsko-męskie, zarówno flirt jak i zbliżenia, opisane są w sposób nienachalny, ze smakiem nie budząc zbędnego zażenowania, co w dzisiejszych czasach niestety często się zdarza. Kolejne więc brawa dla autorki. 
Podsumowując, nie jest to literatura wysoka, jednak czy to źle? Nie. To typowa pozycja by się zrelaksować i sprawdza się w swoim zadaniu w stu procentach. Napisana jest w sposób rewelacyjny, postacie są świetnie wykreowane, a dialogi między nimi wywołują uśmiech na ustach. Bez dwóch zdań, warta jest tego, by po nią sięgnąć! Polecam Wam ją z ręką na sercu, a autorce życzę kolejnych tak samo dobrych, jeśli nie lepszych książek.