Spóźnieni kochankowie recenzja

Opowieść o dwojgu ludziach pokiereszowanych przez życie. Ona, Mirabelle, jest niewidomą od 14 roku życia starszą panią; żyje samotnie, za jedynych przyjaciół mając stadko gołębi na niewielkim placyku przylegającym do bulwaru Saint-Germain. On, Jack jest Amerykaninem, ubogim ulicznym malarzem w średnim wieku żyjącym ze sprzedaży swoich obrazów, również bardzo samotnym. Poznają się przypadkowo i wchodzą w relację, nie są już tacy sami. Pojawia się miłość. Pięknie opowiada Wharton o byciu dwojga ludzi w bliskości ze sobą, o prostych czynnościach wykonywanych razem, które nieoczekiwanie nabierają blasku. W pewnym momencie rzecz cała staje się mocno erotyczna, ale to piękna, delikatnie opowiedziana erotyka: „Zawsze kochamy się w ten sposób, dajemy sobie nawzajem znać, czego oczekujemy, poprzez ofiarowanie tego samego drugiej osobie.” Pokazuje też Wharton, że miłość nie zna wieku: można się na zabój zakochać i po siedemdziesiątce.

Pięknie opisana jest ślepota Mirabelle, która wbrew pozorom daje wgląd w istotę rzeczy: „Być może czasami najlepiej jest być niewidomym, wtedy widzi się rzeczy takimi, jakie są naprawdę, a nie pozwala się oślepić ich wyglądowi.” Mirabelle przekazuje tę zdolność Jackowi, który mówi: „W swojej ślepocie nauczyłaś mnie widzieć. Teraz potrafię widzieć, nie pasywnie, a aktywnie, jako malarz, nie jestem tylko pewien, czy starczy mi odwagi, by robić to dalej na własną rękę.”

Tak naprawdę książka ma pięcioro bohaterów, oczywiście Mirabelle i Jacka, ale też Paryż, miasto magiczne, które oboje kochają i które pięknie jest przedstawione w książce, w szczególności pomnik Diderota, kościół Saint-Germain-des-Prés i plac Furstenberg. Książkę wręcz można potraktować jak przewodnik, chodzić z nią po ulicach tego niezwykłego miasta. Czwartym bohaterem są obrazy malowane przez Jacka przy czynnym udziale Mirabelle, która uczy go widzieć, opowiadając jak zapamiętała fragmenty Paryża. Wreszcie mamy muzykę, graną przez Mirabelle dla Jacka na klawikordzie, utwory Bacha i Couperina. To też ważny bohater książki.

Od pewnego momentu robi się to nieco zbyt słodkie, wszystko w tej relacji jest cudowne, niezwykłe, wspaniałe, jedyne w swoim rodzaju i, prawdę mówiąc, deczko nudne, monotonne. Poza tym w książce mamy tylko tych dwoje i nikogo więcej; inni ludzie są zupełnie nieważni, jakby we mgle. Z drugiej strony to rzecz bardzo wzruszająca, jedna z piękniejszych książek o miłości, jakie czytałem.

Słuchałem audiobooka w znakomitej interpretacji Jerzego Zelnika.