Mama kłamie recenzja

To moja pierwsza książka Bussi i niestety żałuję nawet czasu poświęconego na zapoznanie się z tą szmirą. Nie mam pojęcia, dlaczego "Mama kłamie" zbiera wysokie recenzje i dobre opinie.
Nie lubię francuskich autorów (wyłączając kilka nazwisk), większość mnie nie zachwyca. Nie obchodzi mnie, że sam Michel Bussi zbiera liczne nagrody, tak naprawdę to kolejny pisarzyna, który swój stek płynących słów (czytaj - bzdur) przekłada nad treść. 

 Komendantka francuskiej policji Marianne Augresse otrzymuje pewnego dnia telefon od psychologa dziecięcego Vasile'a z prośbą o pomoc. Dziecko twierdzi, że kobieta, która się nim zajmuje i uchodzi za prawowitego opiekuna, nie jest w rzeczywistości jego matką. Tak naprawdę nikt nie wierzy dziecku, wyjątek stanowi psycholog dziecięcy, który zrobi wszystko, aby poznać prawdę. 

Bussi zaserwował czytelnikom Ogra, Rycerza, Człowieka-Smoka (to nie żart, tak się nazywają główni bohaterowie), dochodzą do tego jeszcze beznadziejne bajeczki na dobranoc i łamigłówki, by ktoś sięgający po tę książkę miał dość. Chaotyczny ciąg wydarzeń, fantazje bohaterów (co ma piernik do wiatraka?) i filozoficzne gatki są męczarnią. Prawie pięćset stron udręki! 

Sama historia też nie porywa. Policja zajmuje się głównie rabusiami, całość nudna jak flaki z olejem i już na samym początku ktoś, kto czyta ze zrozumieniem poznaje "tajniki" całej afery. W połowie już było wszystko jasne i nawet zakończenie nie było dla mnie szokiem.