Milczenie recenzja

Tim Lebbon "Milczenie".

W Mołdawii zostaje przeprowadzona akcja sprawdzenia nieznanych jaskiń. Niestety w czasie akcji, wydostają się na powierzchnię istoty latające, nie większe od kociaka, ale o wiele bardziej niebezpieczne. Coś na podobę ptaków, nietoperzy. Potwory, które ludzie nazwali Wespami. Potwory, które są ślepe. Za to słuch mają nad wyraz rozwinięty. Atakują wszystko, co wydaje nawet najmniejszy dźwięk. Pożerają, składają jaja. Rozmnażają się. Polują. I wędrują. Niesłychanie szybko opanowują świat. Świat, który już nigdy nie będzie taki sam.

Ally, czternastoletnia dziewczynka, która kiedyś ucierpiawszy w wypadku samochodowym straciła słuch, wraz z rodziną postanawia uciekać z ukochanego miasta, zanim dotrą do niego wespy. To właśnie ona pokazuje, jak można żyć w ciszy. I to ona zdobywa i śledzi potrzebne informacje ba temat wesp, ale i tego, od czego zostają odcięci.

Długa, okropna, straszna i bolesna podróż. Los nie jest łaskawy dla tej rodziny. Ludzie robią wszystko, by przetrwać. A w warunkach, w jakich się znaleźli, wcale nie jest to takie proste. Wręcz przeciwnie. Z jednej strony wespy, całe setki, tysiące, a może i miliardy. Z drugiej strony ludzie, którzy w całej tej sytuacji stali się szaleni. A co za tym idzie? Agresywni i niebezpieczni.

Na wespy nie ma tak naprawdę rady. Co prawda są przesłanki, że zimno im nie sprzyja. Stają się wtedy łatwe do upolowania. A więc jest możliwy kontratak. Jest nadzieja. Nie dla wszystkich, ale dla tych, którzy potrafią się dostosować. Dla tych, którzy potrafią zadbać o siebie. Dla tych, którzy nie boją się walki o przetrwanie. Bo przyszłość jest, chociaż nie wiadomo jaka. Być może jest to cofnięcie się do ery średniowiecza. Bez elektryczności. Bez udogodnień. Ale to wciąż przyszłość. Nowy świat. Nowe życie.

Książka wciągająca. Fabuła ciekawa, nie banalna. Pomimo, iż ostatnimi czasy sporo książek właśnie opisuje apokalipsy, gdzie albo trzeba być cicho, albo trzeba byc ślepym. Ta książka ma coś w sobie. Coś, czego innym zabrakło. Czułam, jakbym była tam razem z Ally. Czułam strach przed wespami. Czułam chęć przetrwania. Czułam obrzydzenie, niesmak, zdziwienie. A wszystko to ma dla mnie ogromne znaczenie. Bo dzięki temu wiem, że książka po prostu jest dobra.

Akcja kręci się cały czas. Nie tylko opisy samych wespów, czy ich ataków robią wrażenie. Opisy tak dokładne, że nie musiałam zamykać oczu, by sobie to dokładnie wyobrazić. Świetnie też trzymało w napięciu schronienie. Gdy Ally wraz z rodziną musieli przebywać w budynku, który rzekomo dawał im jakieś tymczasowe bezpieczeństwo.

Sama końcówka także mnie usatysfakcjonowała. Nie Jest to zwykłe dobre i krótkie zakończenie. Wrecz przeciwnie. Czytając ma sie wrażenie, że to dopiero początek. Za to także duży plus. Niby nie lubię otwartych zakończeń. W tym jednak przypadku było to idealne zagranie.

Świetnie spędzony czas. Bardzo dobra lektura. Osobiście polecam.