Mieszko. W blasku chwały recenzja

Siemanko, Moliki 👋

Są książki, które biorę absolutnie w ciemno, bo mam pewność, że będą tym, czego oczekuję. Należą do nich między innymi powieści Daniela Komorowskiego, autora, którego poznałam niedawno, ale całkowicie przepadłam dla jego twórczości. Z każdą kolejną książką autora, którą biorę do ręki rozpływam się na nowo. Świetny styl, język, a do tego niesamowita wyobraźnia i zdolność do tworzenia intrygujących postaci.

Czego chcieć więcej?

No może tylko więcej książek!

🗡️

„Mieszko. W blasku chwały” to bezpośrednia kontynuacja losów najstarszego syna Siemomysła wygnanego przed laty z królestwa. Mieszko ukrywający się pod imieniem Dagome rozsławił się odwagą i przebiegłością w krajach północy. Budził respekt, a nawet strach. Nikt nie chciał nadepnąć mu na odcisk w obawie przed jego gniewem. A karać potrafił jak mało kto. Przekonał się o tym na własnej skórze Prokuj, jego rodzony brat, wysłany przez Czcibora by sprowadził Mieszka do domu. Wolą umierającego ojca było bowiem, żeby nie, kto inny, jak właśnie jego pierworodny syn władał królestwem Piastów. Pech chciał, że w tym samym momencie, kiedy Prokuj odnajduje Miszka ktoś go atakuje z jawnym zamiarem zábìcìa. Wszelkie podejrzenia o zámách na życie Dagome automatycznie padają na braci.

Czy możliwe jest by pragnęli jego šmíercí w obawie, że zechce objąć we władanie ziemie swego ojca? Mieszko – Dagome sam już nie wie czy może ufać braciom. A jeśli nie oni, to kto dybał na jego życie? Lista jest długa, więc Dagome musiał mieć się na baczności.

Jednego był pewien, kierunkiem, w jakim podąży w następnej kolejności będzie Gniezno…

🗡️

Oj, dzieje się w tej części, dzieje. Akcja nie zwalnia tempa nawet na moment, a wręcz przeciwnie przyśpiesza jeszcze bardziej dostarczając wielu emocjonujących chwil. Bitwa goni bitwę i wiele krwì zostanie w tej książce przelane. Ale tak to jest, gdy w grę wchodzą władza i chęć zémsty. Autor mnie nie zawiódł i po raz kolejny sprawił, że moja wyobraźnia szalała. Opisywane przez Daniela Komorowskiego wydarzenia pojawiały mi się w głowie niczym odtwarzany film. Momentami przerażający wywołujący gęsią skórkę, a czasem zabawny, jak, chociażby potyczki słowne Dagome z Siemiradem, czy przyśpiewki (ta o Sośce i Tośce rozbawiły mnie do łez) 😂.

🗡️

I znowu autor kończy powieść w takim momencie, że oczekiwanie na kolejną część będzie torturą. Polecam gorąco ⭐ 5/5.