Mieszko. W blasku chwały recenzja

Co powinna mieć w sobie dobra powieść historyczna?
➡️ducha epoki,
➡️dobrze skonstruowaną i ukazaną intrygę,
➡️ wielkie bitwy i rozgrywki polityczne,
➡️wartką akcją.
Kochani według mnie Daniel Komorowski po raz kolejny udowadnia, że wie, jak utkać opowieść pełną napięcia, zdrad i wojen, nie zapominając przy tym o emocjach i ludzkich dylematach.

Po dramatycznych wydarzeniach z pierwszego tomu Mieszko nie ma już złudzeń – władza to nie tylko przywilej, ale i nieustanna walka o przetrwanie. Atak skrytobójcy to dopiero początek, a kolejne decyzje będą miały wpływ na przyszłość całego rodu Piastów. Kto jest wrogiem, a kto sojusznikiem? W świecie, gdzie każdy błąd może kosztować życie, Mieszko musi dokonywać trudnych wyborów.
⚔️ Komorowski świetnie oddaje realia epoki, brutalność wojen i polityczne machinacje. Czytelnik niemal słyszy szczęk oręża i czuje napięcie, gdy ważą się losy bohaterów. Finałowa bitwa, w której ścierają się trzy armie, to spektakularna scena, która może przyprawić o dreszcze. A ja w tym momencie mogłabym krzyczeć jak nastolatka na koncercie boys bandu: “bis”, “bis”, bis”!
💔 Choć fabuła skupia się na walce o władzę, nie brakuje w niej miejsca dla miłości, przyjaźni i lojalności. To właśnie te elementy sprawiają, że książka nie jest jedynie suchą relacją, ale opowieścią, w której bohaterowie zyskują głębię i stają się żywymi postaciami.
📜 "Mieszko. W blasku chwały" to pozycja obowiązkowa dla fanów historii i epickich opowieści. Fabularyzowana, ale wciągająca bez reszty. Komorowski ponownie udowadnia, że ma swój styl i potrafi zbudować napięcie sięgające zenitu! Jeśli lubicie historie pełne spisków, bitew i dramatycznych wyborów – nie możecie przegapić tej książki!
Ja tylko zapytam: kiedy tom trzeci?

Cytaty oddające klimat historii:
“ Nawet nie będę ci radzić, byś mówił prawdę. Nie jestem już otrokiem, żeby ci mówić, co trzeba robić, a czego nie. Masz swój rozum i powinieneś się domyślić, że jak tylko się dowiem, żeś próbował mnie okłamać, to poniesiesz karę. Znasz mnie czy nie, moje czyny są ci znajome czy obce, lecz miej świadomość, że taki ból ci mogę sprawić, jaki ci się nawet nie śnił. Cierpień ci przysporzę, a cierpień, a i twoich towarzyszy potraktuje nie lżej - oznajmił zimno, a rzec by można, że lodowato.”

“Rozniosą nas, jeśli nic nie zrobimy, a już pewnikiem, jeśli Czcibor na nas ruszy. Co z naszym rodem, jeśli zginiemy? Kto go podtrzyma i przedłuży? Chcecie być ostatnimi? Nie dość Piastowie rodów i plemion wyrżnęli do ostatka? Chcecie, by z naszym było identycznie? Tego chcecie? Tak? Lepiej raz się poddać, by kiedyś odbudować się na nowo, niż popaść w zapomnienie…”