Pociąg do Miejsc Niemożliwych recenzja




Pięć stron rzeczywistości, żółta niedźwiedzica, trolle, Miejsca Niemożliwe, różdżki, neonowe mgławice, Niemożliwa Służba Pocztowa, wybuchające banany i wiele więcej! Zapraszam do świata, gdzie fizyka ustępuje miejsca fikzyce!




Wszystko zaczęło się od zielonego błysku.
Suzy zobaczyła go pierwszy raz, gdy była w trakcie robienia zadań do szkoły. Za sugestią ojca uznała jednak, że to przywidzenie ze zmęczenia. Och, jak się myliła. Odkryła to w nocy, gdy do jej salonu wjechał pociąg. Owszem! Pociąg i to nie byle jaki! Niemożliwy Ekspres Pocztowy, który dociera do wszystkich Miejsc Niemożliwych, stanowiących „Miasta, królestwa, światy i wymiary, a do tego kilka przestrzeni, dla których nikt tak naprawdę nie potrafi uzgodnić właściwej nazwy. O różnych kształtach, rozmiarach i różnego rodzaju, wplecione w rzeczywistość". Suzy dostaje możliwość poznania świata, o jakim nigdy nie śniła i zamierza ją wykorzystać.
A od jego działań zależeć będzie los wszystkich Miejsc Niemożliwych.




Och, jakie to było dobre. Jak przyjemnie się czytało i jak starannie został wykreowany świat!
Suzy ma zaledwie jedenaście lat, a Autor już zmusił ją do ratowania wszechświata, o jakim nigdy nie mówili w szkole. P. G. Bell wykazał się ogromną pomysłowością i oczarował mnie swoją wyobraźnią. Stworzył miejsca, o których nawet bym nie pomyślała, ale opisał je tak, że w mojej głowie powstał wyraźny obraz każdego dziwacznego budynku i każdego pięknego krajobrazu. Bohaterów nakreśli na tyle starannie, na ile pozwolił rozwój wydarzeń, a całość została opisana zgrabnie. Czytało się to lekko i przyjemnie. „Pociąg do miejsc niemożliwych" stanowi książkę docelowo dla młodszej młodzieży, ale jako dorosła osoba bawiłam się przy niej rewelacyjnie i ledwo skończyłam czytać tom pierwszy, a już pazernie chciałam chwycić kolejny. Bo P. G. Bell okazał się być naprawdę miłym zaskoczeniem i jeśli tylko ktoś lubi wyciekającą z każdej strony magię - zdecydowanie zapraszam do podróży Niemożliwym Ekspresem Pocztowym wraz z trollami, żółtą niedźwiedzicą, ludzką dziewczynką i... Ach. To tajemnica.




Psst, Jedynym minusem jest fragment, gdzie troll mówi do trolla „bądź dobrym człowiekiem". Dlaczego troll ma być człowiekiem? Nie lubię takiej niedokładności, ale oczywiście nie psuje ona przyjemności z lektury. Po prostu musiałam ponarzekać.

Pssst, Na końcu książki jest poradnik od Wilmota (jednego z bohaterów) odnośnie pisania listów, co! Jest! Cudowne!

Psssst, A ilustracje Flavii Sorrentino sprawiły, że lektura była jeszcze przyjemniejsza!