Miasteczko Twin Falls recenzja

Tytułowe miasteczko leży w Kanadzie. To tam w listopadzie 1997 r. zostaje zgwałcona i brutalnie zamordowana nastolatka. Do tego makabrycznego czynu przyznaje się nauczyciel dziewczyny. Wydawałoby się, że sprawa jest już dawno zamknięta... Mijają 24 lata. Prowadząca wtedy śledztwo Rachel odeszła na emeryturę. Przy udziale młodej dziennikarki, która tworzy podcast o tamtej zbrodni przeszłość niespodziewanie wraca do byłej policjantki. Czy skazany Clayton naprawdę pozbawił życia swoją uczennicę? Jakie nowe fakty ujrzą światło dzienne?

To zdecydowanie jeden z lepszych thrillerów końcówki 2022 r. Narracja poprowadzona została zarówno w pierwszej jak i trzeciej osobie, z perspektywy dwóch przestrzeni czasowych. Akcja z każdą stroną nabiera coraz bardziej zawrotnego tempa, a wątpliwości zamiast ubywać, tylko się mnożą. Po kolei zaczynają wychodzić najaw najskrzętniej skrywane tajemnice, wyciągając swoje macki, by otumanić i zaciekawić odbiorcę. Autorce idealnie udało się odwzorować skomplikowane relacje, jakie panują w małomiasteczkowej społeczności. Pokazuje ona też, jak jeden błędny czyn może uruchomić całą spiralę kłamstw, które po odkryciu spowodują straszną lawinę tragicznych zdarzeń.

Pisarka porusza istotny problem, jakim niestety w dalszym ciągu bywa nietolerancja czy rasizm oraz uwidacznia do jakich brutalnych zachowań może doprowadzić. Czytelnik również zaobserwuje do czego zdolny jest posunąć się rodzic, aby chronić swoje dziecko. Ale to nie jedyne aspekty omówione w książce, zachęcam byście poznali je sami.

Lektura ta wzbudza wachlarz emocji, potrafi poruszyć czytelnika do głębi i skłonić do własnych przemyśleń. To naprawdę znakomita pozycja, zwłaszcza, iż została napisana w oparciu o autentyczne wydarzenia. Tym bardziej jej treść intryguje oraz pochłania niczym ruchome piaski od pierwszych stron. Loreth Anne White skutecznie mami odbiorcę sekretami oraz wzbudza pragnienie ich odkrycia poprzez stopniowanie prawdy, aby w końcówce zrzucić na niego prawdziwą bombę. Powiem szczerze, że takiej pointy zupełnie się nie spodziewałam... Jedyne do czego mogę się przyczepić (wszak nie może być za słodko 😉),to powtarzane niektóre fragmenty podcastów, ale widocznie taki był zamysł pisarki.