Oblany test recenzja

Ostatnia część szwedzkiego duetu i jak do tej pory najlepsza. Powieść nie jest wymagająca czy ambitna, bo rozwiązanie zagadki nie przychodzi z trudem, jednak porusza ważny temat.

Młode pokolenie, jak również znajdą się ci ze starszego, czczą celebrytów. Wgapiają się godzinami w telewizor, nie mogąc doczekać się kolejnej afery zidiociałych i leniwych uczestników oglądanego programu. Na nic jest im wiedza, bo w końcu w dzisiejszym świecie wszystko można „wyguglować”, więc po co się wysilać? Najlepiej czcić kretynów, którzy musieliby znaleźć słowo „godność” w słowniku, bo jest im ona tak obca.
Zabójca jest przedstawiony jako pompatyczny, nadąsany na cały świat pawian, bo choć porusza ważną kwestię – zidiociałego nowego pokolenia – tak jego duma, jest tak miażdżąca, że na wstępie masz ochotę dać mu kopa w tyłek, że nie wspomnę o jego chorym sposobie „uświadamiania społeczeństwa”.

Nie polecam specjalnie całej serii, ale też nie odstraszam. Czytając inne recenzje, widzę, że jestem odosobniona w swoich obiekcjach. Powieść jest typowo skandynawskim kryminałem przywodzącym na myśl Camillę Lackberg, jednak w moim odczuciu zagadki są zbyt proste. Ani razu nie musiałam się wysilać, by odgadnąć sprawcę, więc jak dla mnie książki panów Hjorth i Rosenfeldt nie są niczym specjalnym.