Metro 2033 recenzja

Rok 2033. Ludzkość po wojnie atomowej schroniła się pod ziemią. Na nowo próbują ułożyć sobie życie. Rozpoczyna się walka o przetrwanie w świecie, w którym jest więcej wrogów niż przyjaciół, a mutanci i potwory to tak naprawdę najmniejszy problem. To człowiek stwarza największe zagrożenie dla samego siebie i otaczających go istot.

Dmitry Glukhovsky w „Metrze 2033” przedstawia dystopijną i brutalną rzeczywistość, w której człowiek ulega swoim pierwotnym zwierzęcym instynktom. Główny bohater, Artem, przemierzając mroczną otchłań metra, odwiedza kolejne stacje. Na każdej z nich mieszkańcy na swój sposób próbują oswoić się z nowym porządkiem świata. Dla jednych remedium było sięgnięcie do różnych systemów filozoficznych, wierzeń i ideologii znanych jeszcze sprzed wojny, od socjalizmu po znany w kulturze wschodu system kast. Drudzy akceptują to, co przyniesie kolejny dzień, a ich życie przypomina wegetację. Ci słabsi są dręczeni przez tych silniejszych.

Artem podąża drogą swojego przeznaczenia. Jest niczym mityczny bohater, który niesie na swoich barkach ciężkie brzemię. Jako jedyny słyszy telepatyczny przekaz Czarnych, pełni rolę łącznika między światami i jest jedyną nadzieją na porozumienie. Dręczyły go sny, które bardzo często wydawały się realistyczne. W chwilach zwątpienia skłania się ku autorefleksji i sam sobie zadaje pytanie o sens swojej misji, którą wyznaczył mu Hunter. Artem był jedną z postaci, która nie zatraciła swojego człowieczeństwa w nieludzkich warunkach.

Pomimo objętości, książkę czyta się wartko i nie ma w niej przestojów. W tekście widać oczytanie i erudycję autora, ale nie odczuwa się tu ani nachalności albo oczekiwania na pochwałę. W tej symbolicznej opowieści Glukhovsky wymalował i poddał analizie sylwetkę rosyjskiego społeczeństwa. I choć „Metro 2033” ma już swoje lata, to akurat ta powieść się nie starzeje. Pewne mechanizmy w świecie nigdy nie ulegną zmianie. Powtarzając za Gustawem Herlingiem-Grudzińskim: „Człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach (…)”.