Zrodzony ze srebra recenzja

No i kolejny tom przygód kojota za mną :) Myślę, że przerwa pomiędzy tym a poprzednim tomem zrobiła mi bardzo dobrze, bo możliwe, że wieszałabym psy na "Zrodzonym ze Srebra" o wiele bardziej. Choć wcześniej Sam mnie irytował, tak w tej części podeszłam do niego z całkowicie pustą kartką. Porządnie nakreślona postać i świetny charakter. Nie ukrywam, że największe emocje oraz ciekawość wzbudził we mnie wątek Sama. Być może jego końcowe rozwiązanie potoczyło się zbyt szybko, a jednak był bardzo satysfakcjonujący.

Mercy. No nieładnie sobie poczynała, nieładnie. Może to kwestia tego, że nie ma własnych dzieci? Jeszcze nie odezwał się w niej instynkt macierzyński? Nieodpowiedzialne zachowanie w tych sprawach, to było według mnie jej największe przewinienie w tym tomie.

A jednak przeczytałam szybko i podobało mi się. Bardzo dużo akcji, jak zwykle wątki z poprzednich tomów miały swoje rozwinięcie w kolejnym, do niektórych bohaterów zaś wracają wydarzenia z naprawdę zamierzchłej przeszłości. To był taki powrót do starego przyjaciela po naprawdę długim czasie. Były zgrzyty, bo były, dlatego liczę na to, że skoro już wróciłam do tej serii ponownie, to kolejny tom mimo wszystko stanie na wysokości zadania.