Daisy Jones & The Six recenzja

Wspaniałe lata 70. XX wieku. Analogowe czasy, kiedy muzyki słuchano z odtwarzanych przez gramofony płyt winylowych. O nowych artystach dowiadywano się z audycji radiowych lub gazet. Wspomnienia uwieczniano robiąc zdjęcia, a później dzielono się nimi, pokazując sobie negatywy.

Gdyby Daisy Jones istniała naprawdę, pewnie mówiono by o niej do dzisiaj. Teksty jej piosenek nucilibyśmy w trakcie domówek z przyjaciółmi lub podczas stania w korku. Mężczyźni, patrząc na jedno z jej zdjęć, wzdychaliby z nostalgią, a kobiety zazdrościłyby jej urody i bijącej od niej pewności siebie. Gdyby istniała…

Trudno uwierzyć, że „Daisy Jones & The Six” to zespół, który miał szansę rozbrzmieć tylko w umyśle autorki. Czytając tę nietypową książkę, odnosi się wrażenie, że wszystko, co znalazło się na stronach powieści, jest historią napisaną przez życie.

Uzależnienie, które pochłania bez reszty i niszczy wszystko, co dotychczas miało ogromną wartość. Szczęście, niepohamowane szczęście, wywołane osiągnięciem niebywałego sukcesu. Miłość z wszystkimi jej odcieniami. Odwzajemniona, niewystarczająca, usłana cierpieniem, skłonna do poświęceń, bez planów na przyszłość, zakazana. Gniew na świat, ludzi i serce, które nikogo nie słucha. Bezwzględna samotność, która nie bierze jeńców i dopada człowieka nawet pośrodku tłumu. Wszystko to zmieszane ze sobą, pomieszane, rozmącone i zszyte grubą nicią muzyki.

Były piękne słowa. Było emocjonalnie. Było klimatycznie. Jednak to wszystko zostało tylko na papierze. Nie wydobyło się spomiędzy stron. Nie przysporzyło mnie o gęsią skórkę, nie wycisnęło ani jednej łzy z mojego oka. Nie zaciskałam pięści ze złości, nie rumieniłam się pod spojrzeniem ukochanej osoby. Po prostu zabrakło iskry, ogień nie zapłonął, daleko było do pożaru.

Być może moje oczekiwania były zbyt wygórowane. Oczytana zachwytami nad tą pozycją, oczekiwałam fajerwerków, które nie wybuchły. Nie zżyłam się z nikim i przez to nie współodczuwałam. Chyba tutaj leży problem.

Ciekawostka czytelnicza – owszem. Jednak historia – bez płomienia.