Władcy jedzenia. Jak przemysł spożywczy niszczy planetę recenzja

Co trzeba zrobić, żeby być bogatym? Może trzeba założyć hotelowe imperium? A może rozpocząć oszałamiającą karierę w mediach społecznościowych? A może wystarczy otworzyć lodówkę i sprawdzić, czy tam nie lezą pieniądze. I nie, wcale nie chodzi mi o światło.

W ostatnim czasie bardzo dużo mówi się o kryzysie klimatycznym. Gdzie nie spojrzymy, to słyszymy o wycinaniu lasów tropikalnych, pożarach czy o śmierci orangutanów, które dzięki ingerencji człowieka pozbawiane są swojego naturalnego środowiska. Autor książki pod lupę wziął kilka produktów, uprawianych na masową skalę, które cieszą się ogromnym powodzeniem w naszej kuchni.

Mężczyzna przeprowadza czytelnika przez produkcję wieprzowiny, które od dawna już nie ma nic wspólnego z normalnym traktowaniem zwierzęcia. Te świnie to klony, każda jest taka sama. Każda z nich musi pasować pod idealny wzorzec, by można było coś z nią zrobić. Kolejny rozdział poświęcony jest uprawie soi, pod którą wycina się Amazonkę. Z tropikalnych lasów Stefano Liberti przeprowadza nas do Chin i Europy, by odkryć, jak pozyskiwany jest tuńczyk i pomidor.

Książka miała pokazywać, jak jedzenie niszczy naszą planetę, nasz dom. Niestety mam wrażenie, że autor zabrał się nie od tej strony, co sugeruje tytuł. Myślałam, że dowiem się, jak produkty spożywcze zabijają nas, a zostałam zbombardowana polityką, gospodarką i ekonomią. Ekologii nie ma tam prawie wcale. Owszem jest kilka ciekawych wątków, na przykład jak żyje się ludziom, którzy mieszkają obok ogromnych hal, kiedy nie mogą wyjść na taras, bo smród zwierzęcych odchodów jest tak silny. Niestety takich przykładów nie znajdziemy wiele. Miałam wrażenie, że czytam jakieś sprawozdania gospodarcze, ustawy i ustalenia. W książce znajdziemy masę różnych określeń związanych z produkcją. Dla totalnego laika, jakim jestem ja, pojęcia te nic nie znaczyły. A sprawdzenie w słowniku to ostatnia rzecz, o której myślę podczas lektury.

Nie płynie się przez tę książkę, wręcz się umęczyłam podczas czytania. Ma kilka ciekawych fragmentów, ale jest ich zdecydowanie za mało. Szkoda, bo liczyłam na fascynującą lekturę.