Córka nazisty recenzja

Historia II wojny światowej interesuje mnie nie od dziś. Gdy zobaczyłam pozycję "Córka nazisty" Maxa Czornyja w bibliotece nie mogłam się powstrzymać, by ją przeczytać. O powieściach historycznych tego autora dowiedziałam się za sprawą niedawnej premiery książki "Miłość i wojna", o której było głośno w mediach. Tematyka wojenna nie jest prosta, dotyka bardzo wrażliwych kwestii, o których jednak warto pamiętać. Zapraszam zatem na kilka słów o powieści Maxa Czornyja "Córka nazisty".

"Córka nazisty" to historia, która rozgrywa się na kilku płaszczyznach. Poznajemy kobietę, która obwinia się za zło, które jej ojciec wyrządził wielu ludziom podczas II wojny światowej. Cierpiąca na chorobę Alzhaimera bohaterka próbuje poradzić sobie z dręczącymi wspomnieniami i wyrzutami sumienia. Mimo że w czasie konfliktu była bardzo młoda uważa, że powinna jakoś zareagować, zaprotestować. W rozmowach ze swoją psycholożką Alicją niejednokrotnie nawiązuje do teorii genu zła. Kobieta sądzi, że istnieje w niej gen odziedziczony po ojcu, który jako niemiecki Hauptsturmführer (odpowiednik kapitana) miał na sumieniu wiele zbrodni przeciw ludzkości. Mimo upływu wielu lat, bo akcja rozgrywa się w świecie współczesnym, główna bohaterka ma do siebie ogromny żal. Wspiera organizacje i stowarzyszenia, które kultywują pamięć o ofiarach wojny. Boi się potępienia, więc próbuje odpokutować za grzechy ojca i swoją obojętność.

Nie do końca przekonała mnie forma narracji. Historię poznajemy z perspektywy kilku postaci, co czasami, w moim odczuciu, było dość chaotyczne. Końcówka powieści również mnie do siebie nie przekonała i mimo, że "Córkę nazisty" czyta się dość szybko, to natłok wydarzeń w jej ostatniej części wprowadził drobne zamieszanie i sprawił, że zauważyłam kilka niedopowiedzeń. Nazwałabym tą lekturę zmienną i zaskakującą. Ciężko jest nawet przywiązać się do opisu, bo historia jest ogromnie nieprzewidywalna, co, jak słyszałam, jest typowe w książkach Czornyja.

To przerażające jak wojna wpływa na psychikę ludzi. Na lekcjach historii uczymy się o skutkach konfliktów zbrojnych. Często jako efekt uboczny wojny wymieniane są choroby psychiczne, traumy.

Książka, mimo że nie do końca spełniła moje oczekiwania, okazała się pretekstem do głębszej refleksji. O to chyba chodzi w literaturze. Cieszę się, że poznałam takie spojrzenie na wojnę, to zawsze kształtuje i pozwala lepiej poznać historię i mechanizmy myślenia ludzi powojnia.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:Spragniona Sztuki