Matki i córki recenzja

Prababcia, babcia, matka i córka, wszystkie mieszkają w jednym mieszkaniu, zmagają się ze swoją przeszłością. Najmłodsza z nich Paulina próbuje dowiedzieć się czegokolwiek o swoim pochodzeniu, o swoim ojcu, który ponoć zmarł w dniu jej urodzin. Jednak ciągle napotyka jakieś przeszkody, niedopowiedzenia i kłamstwa. Zadając pytania matce, ona unika odpowiedzi w każdy możliwy sposób.

Maria za mężem wyjechała na Sybir i tam musiałam rozpocząć nowe życie. 
Sabina, słynna skrzypaczka, więźniarka obozu koncentracyjnego w Ravensbrück jest świadkiem eksperymentów medycznych na kobietach.
Magdalena straciła miłość swojego życia. Sama wychowuje córkę w czasach PRL-u.
Lila, czyli Paulina odnosi wrażenie, że nikt jej nie kocha. Nie rozumie, czemu w jej życiu nie ma żadnych mężczyzn ani ojca, dziadka, nikogo. Wychodzi z założenia, iż matka ją urodziła tylko po to, by ktoś podał jej herbatę na starość. Sama nie chce mieć potomstwa.

Jak to jest wychowywać samemu dziecko?
Dlaczego nikt nie chce opowiedzieć Paulinie prawdy?
Co kryje się za ową prawdą?
Oraz co los przygotował dla Lili?

Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem Pani Ałbeny i przyznam, że się nie spodziewałam. Na początku czytało mi się dosyć opornie, lecz z czasem, gdy coraz bardziej zagłębiałam się w lekturę nie mogłam się doczekać poznania prawdy. Kompletnie nie spodziewałam się jak ta historia się zakończy.

Losy czterech kobiet mieszkających pod jednym dachem, wydawać by się mogło, co może być w tym ciekawego. Jednak każda z nich skrywa jakąś tajemnicę, której nie chce wyjawić najmłodszej członkini rodziny. Zadziwiające jest również to, iż w tej rodzinie nie ma żadnego mężczyzny. Zero zdjęć ojca, dziadka, zero wspomnień. Oraz na każdym kroku kłamstwa i niedopowiedzenia.

Historia godna polecenia, naprawdę warto przeczytać tę książkę. Ja z pewnością sięgnę po inne książki tej autorki.