Żałując macierzyństwa recenzja

Wzór. Ideał. Opiekunka domowego ogniska. Pocieszycielka. Karmicielka. Ta, która daje życie. Matka boska. Matka Ziemia. Bogini matka. Spełniona matka. Kobieta bycie matką ma w genach.

Socjologiczne badania Orny Donath u swoich podstaw miały hasło, które pewnie sporo z nas już słyszało - ,,będziesz tego żałować''. Będziesz żałować, że nie masz dzieci. Będziesz patrzeć na dzieci na placu zabaw i będziesz żałować. Będziesz zazdrościć mężatym i dzieciatym koleżankom.
Bez dzieci będziesz nieszczęśliwa.
Niepełna.
Niekobieca. Niedoskonała. Pusta.

Orna Donath w swojej pracy dowodzi, że to przekazywane i umacniane kulturowo przekonanie jest nie tylko niezgodne z prawdą, ale i szkodliwe wobec tych kobiet, które powodowane przewidywanym poczuciem żalu i winy zdecydowały się (często wbrew sobie) na posiadanie potomstwa. To doświadczenie, doświadczenie macierzyństwa, które miało być wedle zapowiedzi czymś absolutnie fantastycznym i zmieniającym życie, okazało się dla rozmówczyń autorki doznaniem traumatycznym i o tyle ciężkim, że niemal niewytłumaczalnym. Bo jak wytłumaczyć komuś, kto patrzy i ocenia, i bierze zasłyszaną historię do siebie, że urodzenie dziecka równało się końcu czyjegoś życia? Że od momentu w którym na świecie pojawia się małe gaworzące stworzenie kobieta przestaje być kobietą, a staje się matką? Że jej zainteresowania, potrzeby, praca, wygląd, czas wolny - że to wszystko schodzi na plan drugi, trzeci i czwarty, że nagle wszystko zaczyna krążyć dookoła dziecka, że dziecko staje się centrum Wszechświata i że nie ma od tego ucieczki? Że matka już na zawsze pozostanie matką, że świat i społeczeństwo wymaga od niej pełnego utożsamienia się z nową rolą społeczną? Że w przeciwnym razie od razu jest traktowana jako matka wyrodna, zła i zimna?

Że macierzyństwo może być również rozczarowaniem?


,,Żałując macierzyństwa'' jest lekturą ciężką - to typowo naukowa, socjologiczna rozprawa. To nie będzie wstrząsający reportaż o kobietach a'la ,,mama Madzi''. To będzie żmudne przetrawianie tego o czym niektórzy z nas już wiedzą, czyli tego, że nie każda kobieta jest stworzona do macierzyństwa. I że przekonywanie kobiet i straszenie ich wizją przyszłego żalu i przyszłej samotności (,,kto Ci poda szklankę wody na starość?'') w ostatecznym rozrachunku przynosi więcej szkody, niż pożytku.