Łowca recenzja

„Po krótkiej chwili została sama na peronie. Zachrypnięty głos przez megafon informował, że pociąg Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej przyjedzie opóźniony o dziesięć minut, za co serdecznie się przeprasza i prosi o zachowanie ostrożności. Po tym komunikacie Blacha pomyślała, że zyskuje dodatkowe minuty na obserwację dworca, który mimo swojej makabrycznej legendy krążącej po mieście, od kiedy znaleziono pierwszą ofiarę, wyglądał mocno przeciętnie. Trzy perony, sześć torów”. [s. 15]

1. „Łowca” Śliwińskiego” to typowy thriller policyjny z nieźle zarysowaną akcją. Policja w Łodzi szuka mordercy zabijającego młode dziewczyny i prawdopodobnie grasującego w okolicach dworca Łódź Kaliska. Kobiety są bestialsko mordowane, w dodatku sprawca wystawia ich ciała na widok publiczny w sposób, który prowadzącym sprawę policjantom, Blasze i Edowi, coś przypomina. Tylko co? Kiedy znajdują odpowiedź na to pytanie, dociera do nich, że ofiar będzie więcej. A kiedy w okolicach Łodzi Kaliskiej ginie córka prominentnej i dobrze skoligaconej rodziny, policjanci wiedzą, że nie mają za wiele czasu na rozwikłanie zagadki. Albo znajdą sprawcę, albo ich głowy polecą. Sprawa się komplikuje, gdy okazuje się, że korzenie sprawy sięgają lat 70. ubiegłego wieku. To tyle na krótko. Akcja trzyma się kupy i wciąga. Bohaterowie nie obrażają mojej, czytelniczej, inteligencji, wątki się spinają, przeszłość jest wystarczająco mroczna, by skazić mózgi niejednej osobie. Za to duży plus.
2. Kolejny plus to Łódź. Byłam w rodzinnym mieście autora „Łowcy” jedynie dwa razy i nie pamiętam miejsc, które opisuje, widzę jednak, jaką sympatią darzy to miejsce. Co więcej! Śliwiński prawie sprawił, że Łódź stała się bohaterem jego powieści. Może nie pierwszoplanowym, ale w całą pewnością nie jest dla powieści jedynie tłem. To thriller łódzki i to się czuje.
3. Bohaterowie. Główni bohaterowie. Urszula Krawczyk, zwaną Blachą, policjantka z Krakowa i Ed Żuchowski, gliniarz z Łodzi, decyzją ministerstwa łączą siły, by rozwiązać sprawę Łowcy. Ona jest sprawna, silna psychicznie, obolała fizycznie, inteligentna, sexy, wygadana, ambitna. Po poprzedniej wprawie została prawie gwiazdą i doskonale wie, że jest to niezwykle niebezpieczny status. On jest przed czterdziestką, jest przyjemny dla oka, dobrze się ubiera, pali, ma głowę na karku i posiada rozległe kontakty na miejscu. Ta dwójka nieźle ze sobą współgra. Autor nie wmawia mi, że się polubią od kopa i ich śledztwo będzie szło bez zgrzytów. Ale i tak Śliwiński stworzył dwójkę sympatycznych i wiarygodnych bohaterów. Mają umysły, dusze i ciała.
4. Cześć „Irenka”, czyli ostanie prawie 100 stron powieści. To część prawie genialna. Napisana tak, że wow. Logiczna, emocjonalna, plastyczna, uderzająca we wszystkie zmysły (motyw niebieskiej wstążki!). Są rzeczy, nad którymi kręciłam nosem, ale powiem Wam, że gdyby cała książka była taka, to moja recenzja to byłby pean na cześć autora. Ale i tak kapelusze z głów. Śliwiński umie pisać i jeśli tylko ktoś mu pomoże pracować nad książkami, będzie super.
5. Niezła, naprawdę niezła obserwacja mechanizmów różnorakich wpływów wywieranych na organa ścigania. Nie ma wytykania palcami i bezpośrednich ocen, jest opis, a co z tym zrobisz człowieku, twoja sprawa. Podoba mi się to. Nie ma publicystycznego zacięcia, tylko koloryt lokalny.

„Ed spojrzał na zegarek. Rzeczywiście dochodziła dwudziesta druga. Nawet nie zauważył, jak minął mu kolejny dzień. Kiedyś myślał, że zastanie go emerytura, a on nie zauważy, gdzie podziała się jego młodość. Bał się, że usiądzie samotnie przy stole w kuchni w bloku i zda sobie sprawę z tego, że nikogo obok niego nie ma”. [s.94]

„- Chodzi o to, że rozmowy w pociągu są na chwilę. Obie strony o tym wiedzą. Starają się więc zawrzeć wszystko co najcenniejsze w swoich opowieściach. Nikt nie koloryzuje swoich historii, bo to nie ma sensu. Przecież za chwilę będzie stacja docelowa i każdy pójdzie w swoją stronę, by nigdy więcej się nie spotkać”. [s.150]