Martwy sezon recenzja

Jest to druga część książki „Trup na plaży”, która bardzo mi się spodobała. Niecierpliwie czekałam na nią, bo i opowiedziana historia mi się podobała, więc byłam ciekawa co dalej,  i rodzinę Garstków szczerze polubiłam.

Jest to książka inna od poprzedniej.  W pierwszej, kryminale z humorem, było sporo śmiechu, było lekko, wakacyjnie, choć nie zabrakło, już pod koniec, spraw trudnych i poważnych. W tej książce proporcje są odwrócone; ten sam styl pisania, ale większość tego,  co się dzieje to sprawy poważne, okazji do śmiechu tyle co na lekarstwo i nie jest to typowy kryminał, ale powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Można rzec, że po wakacjach nastała codzienność …

I to trudna codzienność: ciotka Tamara przebywa w Skandynawii i od tygodnia nie daje znaku życia – choć wcześniej dzwoniła lub pisała niemal codziennie. I zawsze oddzwaniała. Magda przypadkiem dowiaduje się też o dużych kłopotach finansowych, przede wszystkim z zaleganiem spłacania kredytu, co babcia starannie ukrywa przed wszystkimi.  Do tego pensjonat świeci pustkami, bo m. in. z powodu kiepskiej pogody wielu gości odwołało rezerwacje. Wprawdzie jest w tej chwili sześciu gości, ale wyjadą za kilka dni … i martwy sezon będzie prawdziwie martwy …. no i oczywiście problemy związane z tajną działalnością babci i pensjonatu …

Czyta się dobrze. Bohaterowie są żywi, nie sztuczni, wszystko  mogło się zdarzyć.  Słowa uznania za kontynuowanie tematu przemocy domowej, w sposób  rzeczowy, bez owijania w bawełnę i bez czułostkowości. Mało kto zdaje sobie sprawę jak jak bardzo jest to trudny i bolesny problem, ani jak rozpowszechniony.

Książka do zadumy i pomyślenia.