Martwy sezon recenzja

Pierwsza część przygód Magdy Garstki bardzo mi się podobała. Był to kryminał taki jak lubię, z tajemnicą, ale bez zbędnej brutalności i z przesłaniem i morałem. Równie pełna nadziei zabrałam się za "Martwy sezon".

W Wielkiej Niedźwiedzicy nastał martwy sezon. Gości jak na lekarstwo, a pensjonat wymaga kolejnych remontów. Dodatkowo pojawia się kolejna Ptaszyna, której trzeba pomóc. 
Magda martwi się o swoją ciotkę Tamarę, która wyjechała na plener fotograficzny i od kilku dni nie daje znaków życia. Okazuje się, że obawy były słuszne. Wypadek samochodowy, któremu uległa cała ekipa, spowodował największe szkody Tamarze właśnie. Na szczęście u boku ma starą miłość Cezarego, który ewidentnie nadal pała uczuciem. Czy stara miłość nie rdzewieje i ma szansę rozkwitnąć po latach?

Książka podzielona jest na dwie części, które można nazwać nuda i ciut mniejsza nuda. W pierwszej części nie dzieje się nic. W drugiej pojawia się co prawda trup, ale jest to trup domniemany. A gdy już pojawia się ten prawdziwy to książka się kończy. A swoją drogą okoliczności z nim związane są co najmniej mało realne. Niestety. 

Zawiodłam się na tej części i to bardzo. Kilka razy miałam ochotę odłożyć książkę, jednak rzadko to robię. Po cichu liczyłam, że chociaż kwestia Wielkiej Niedźwiedzicy zostanie rozwinięta w jakiś ciekawy sposób. W końcu, kwestia przemocy wobec kobiet jest bardzo ważna i potrzeba o niej mówić. Jednak ta kwestia nie została rozwinięta w sposób ciekawy. 

Trudno mi nawet określić, do jakiego gatunku przyporządkować zaliczyć "Martwy sezon". Kryminał to nie jest na pewno. Powieść obyczajowa? Chyba najbliżej jej do tego gatunku, aczkolwiek również nie w czystej postaci, bo z elementami romansu. Szkoda, bo nadzieje były, potencjał też, coś nie wyszło w realizacji. Na szczęście warsztat autorki jest bardzo dobry i niczego nie można mu zarzucić. Jednak dla mnie brak w nim polotu, lekkości. Powieść pisana jest dość gęsto, co niekiedy utrudnia czytanie. 

Cieszę się, że książki nie kupiłam, a znalazłam w bibliotece, bo póki co, to moje największe rozczarowanie tego roku. Oby było ich najmniej.