Polowanie recenzja

Cóż…, ja nie jestem obiektywna w temacie cyklu z Martinem. To zdecydowanie mój ukochany bohater literacki i już za samą tę postać Minier dostaje ode mnie wysokie noty.

Kolejne makabryczne śledztwo Martina. Tym razem w otoczeniu pandemii i niepokojów społecznych dręczących Francję Servaz próbuje rozwikłać sprawę bestialskich polowań na młodocianych przestępców, w ramach wymierzania im sprawiedliwości, której uniknęli w obliczu systemu. Równocześnie zostaje postawiony w obliczu walki o życie ukochanej Lei.

Początkowo akcja rozwija się powoli ale sukcesywnie przyspiesza aż do emocjonującego finału.

Ta powieść dość wyraźnie pokazuje jak groźny jest fanatyzm, przeświadczenie, że jest się jedynym, słusznym mścicielem występującym w obronie sprawiedliwości, której nie są w stanie właściwie wymierzać wyznaczone do tego organa.

Ponadto z powieści wyłania się dość przykry obraz społeczno-politycznej Francji, pełnej uprzedzeń, przywiązanej do dawnych wartości i tradycji, tęskniącej za dawnym porządkiem. W fabule Miniera ten kraj jest pełen homofobii, rasizmu, fanatyzmu religijnego i religijnych ekstremistów, a lokalna władza przymyka na to oczy w imię źle pojętego spokoju w mieście. Zresztą wychodzi, że w tym kraju to w ogóle strach się bać: nieletni są sprawcami 40% brutalnych napaści i 1/3 włamań. Szok. A policja to największe zło.

Dla mnie duży plus za brak kontynuacji wątku Marianne (któraż to w poprzednim tomie „Dolina” cudownie powróciła) oraz za to, że Martin dostał miłą szansę na ułożenie sobie życia za jakim w gruncie rzeczy zawsze tęsknił.

Drugi plus za wspaniałą charakterystykę Servaza. Lepiej bym tego nie ujęła: „Servaz był wolnym elektronem, niemożliwym do kontrolowania elementem, fanatykiem prawości”; „Uczciwy glina, ale człowiek niespokojny, dręczony przez różne demony, zawsze na ostrzu brzytwy”; „Antybohater – ale mimo wszystko bohater. Mieszanka siły i kruchości”; „Niezłomny”.

No ideał po prostu :)

Nic więcej nie powiem. Powieści Miniera to klasa sama w sobie. Nie ma tu ani bylejakości, ani powierzchowności, ani prześlizgiwania się po tematach. Każda postać ma swój unikalny charakter i rys.

Jedno mnie tylko zakuło w oczy: Rozdział 9, s. 71: "- Tu jest jakby luksusowo - stwierdziła Samira".... Naprawdę? Panią tłumaczkę chyba nieco poniosło. To stwierdzenie, tak charakterystyczne dla pewnej wyrazistej postaci z pewnej polskiej komedii, któreż to w polskim świcie szeroko rozumianej rozrywki, stało się niemal kultowe, do tej książki po prostu nie pasuje. To nie ten styl wypowiedzi bohaterów.

Mam nadzieję, że to nie ostatnia część z Martinem.

Polecam.