Z moich kości recenzja

Marcin Dudziński - Z moich kości
Ocena : 7/10


"Jeżeli pamiętamy, że wszyscy jesteśmy pomyleni, to tajemnice znikają, a życie staje się zrozumiałe"

Pewnego dnia, ktoś włamuje się do rezerwatu archeologicznego, skąd kradnie kilka kości z różnych grobów.
Morderca grasuje w Częstochowie. Jest brutalny, a wszystkie jego kroki są przemyślane.
Sprawą zajmuje się funkcjonariusz Jerzy Walter, która robi się coraz bardziej "ciekawa".
Pierwsza ofiara posiada wierszyk, który zapowiada następne morderstwa... "[...] jest złodziejem, mordercą, sadystą i poetą w jednym."

____________

Książka jest napisana przystępnym, lekkim językiem. Widać, że nie jest pisana "na siłę". Opisy w tej pozycji przypadły mi do gustu. W książce znajdziemy również dużo ciekawych i barwnych porównań, które nie są męczące i nie dają się we znaki ( jak w niektórych książkach).
W fabułę sprytnie wprowadzone są ciekawostki historyczne oraz fachowa terminologia, za co daję dużego plusa. Osobiście bardzo doceniam, gdy autor pokusi się na przemycenie dodatkowych informacji ( oczywiście sprawdzonych), które pozwalają na poszerzenie swojej wiedzy i horyzontów, a nawet skłaniają do "szperania" po dodatkowe informacje.
Opisy morderstw są strzałem w dziesiątkę. Ciekawe, nieschematyczne i brutalne zapadają w pamięci.
Główna postać naszego policjanta Jerzego nie jest taka czarno - biała, dzięki czemu nie mamy typowego schematu : dobry glina ściga mordercę.
Książka podzielona jest na dwie części. Druga podobała mi się bardziej. Pierwsza bardziej opisowa i obyczajowa - wprowadza nas w sytuację, ale to w drugiej zaczyna się dopiero dziać.
Zakończenie jest otwarte i pozostawia wiele niedopowiedzeń, które mam nadzieję wyjaśnią się w trzeciej części trylogii.
_______

Tomu pierwszego nie czytałam, ale w najbliższym czasie mam zamiar nadrobić. Nie przeszkodziło mi to jednak w obiorze drugiej części trylogii Profanum.
Książkę przeczytałam w ramach booktour u @czerwonakaja.
Mam nadzieję, że kolejna część serii będzie równie ciekawa i zaskakująca.