Mamy siebie, mamy wszystko recenzja

Dominik i Paulina to dwoje samotnych rodziców, którzy mimo przeciwności starają się zapewnić godny byt i szczęśliwe życie swoimi dzieciom. Mimo to ciągle zarzucają sobie, że nie są dobrymi rodzicami, że mogliby więcej, lepiej. Ciężko jest w pojedynkę tak zorganizować dzień, by zdążyć ze wszystkim, aby wszyscy byli zadowoleni. Zarówno ona jak i on mają za sobą nieudane związki dlatego boją się ponownie otworzyć na miłość. Oprócz tego Paulinę ukształtowały również przykre doświadczenia z dzieciństwa, które wywarły ogromny wpływ na postrzeganie samej siebie.
"Jeśli ktoś ma całe życie przyklejoną łatkę kogoś niechcianego, trudno tak po prostu zrozumieć, że ktoś może pragnąć być z tobą dla ciebie samej, dla takiej jaką jesteś, z całym bagażem, który dźwigasz, ze wszystkimi wadami i może jakąś zaletą."

Codzienna rutyna zostaje przerwana w momencie przypadkowego spotkania dwójki głównych bohaterów. Coś w nich zaczyna się zmieniać. Nieśmiało kiełkuje. Relacja między nimi rozwija się bardzo powoli. O ile Dominik przejawia większe zdecydowanie, to Paulina jest bardzo ostrożna i wycofana. Mężczyzna jest jednak wytrwały i zdeterminowany. Swoim zaangażowaniem i troską stopniowo kruszy mur jaki udało się zbudować Paulinie.

Kiedy już wydaje się, że będzie sielsko-anielsko to sprawy zaczynają się komplikować. Przeszłość wdziera się z brudnymi buciorami w dość poukładane już życie kobiety. Burzy spokój i wywołuje strach. Atmosfera znacznie się zagęszcza. Robi się nieprzyjemnie. Bohaterowie muszą podjąć walkę o własne dobro, ale również dobro najbliższych.

Autor w świetny sposób, między słowami porusza wiele istotnych problemów: brak szacunku, prostactwo, roszczeniowość, depresję poporodową, przemoc fizyczną i psychiczną, obsesję. Robi to wszystko nienachalnie, ale na tyle dobitnie by skłonić czytelnika do refleksji.

"Mamy siebie mamy wszystko" to bardzo emocjonalna i przede wszystkim życiowa powieść o pragnieniu szczęścia i miłości, a jednocześnie o budowaniu siebie od nowa. Polecam!