Bezmatek recenzja

"Bezmatek" Miry Marcinów to jedna z wielu książek stanowiących swoistą terapię. Chociaż osobiście doceniłam ją dopiero wówczas, gdy moja mama zachorowała na raka i treść tej książki uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą. Jest to zdecydowanie jedna z niewielu książek tego typu, które osobiście uznaję za mocną pozycję na światowym rynku literatury pięknej i sądzę, że zasłużyła w pełni na wszystkie nagrody jakie zebrała.

Książka ta obecnie budzi we mnie wiele emocji. Na początku, gdy z moją mamą było wszystko dobrze nie tworzyła zjawiska współodczuwania. Moje
emocje znikały tak szybko jak się pojawiały. Nie kontemplowałam ich. Zresztą po co skoro to nie był mój problem ? Nie miało mnie to nigdy dotyczyć. Z perspektywy czasu uważam, że nie potrafiłam zrozumieć tego co płynęło ze stron, które czytałam. Dopiero wtedy, kiedy poznałam diagnozę z jaką zderzyła się moja własna mamusia przypomniałam sobie o książce, którą przeczytałam z początkiem 2021 roku. Płakałam tak długo aż zabrakło mi sił. Chciałam wyrwać każde słowo "bezmatka" z mojej pamięci. Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że kiedykolwiek będę musiała czuć to co główna bohaterka.

Mira Marcinów pokazuje nam bowiem bardzo silną miłość. Miłość córki do matki, która w oczach dziecka jest wręcz idealna i nieskazitelna, ale czy wyidealizowana relacja to zdrowa relacja? Czy w ogóle w kwestii relacji matki i córki można mówić o jakichkolwiek normalnościach ? A może widziałam tu toksyczne elementy, ponieważ moja mama miała się wtedy dobrze ?Bohaterka na naszych oczach z każdą kolejną stroną próbuje znaleźć ukojenie. Odnaleźć nową rzeczywistość, ale też dobrze zapamiętać tą, którą współtworzyła z matką. Dobitnie próbuje pokazać nam ogrom swojej miłości do rodzicielki pomimo tego, że była to raczej osoba trudna. Wspomina dzieciństwo, pierwsze kroki w dorosłość. Zawsze towarzyszyła jej matka. Była uzależniona od tego towarzyszenia. Po zbudowaniu tak silnej relacji umiera matka (fizycznie) - umiera ona sama (psychicznie).

"Bezmatek" uważam za bardzo mocny i udany debiut. Mimo skromnej prozy, oszczędności akapitów, Mira Marcinów idealnie bawi się słowem. Porywa czytelnika w rozpacz stworzonej przez siebie bohaterki. Jestem pod wielkim wrażeniem wrażliwości i umiejętności autorki