Posiadanie recenzja

Mroczny świat gangów powraca, by raz jeszcze wciągnąć czytelnika w konflikty, intrygi oraz historię uczucia, które połączyło Emmę Jean i Tristana. Sztuczka i Ponury znów muszą odnaleźć drogę do siebie, jednocześnie zmagając się działającym przeciwko nim światem narkotyków i nielegalnych interesów. Nowy zawodnik zaczyna rozdawać karty w grze, w której zwycięzca może być tylko jeden. Posiadanie to kontynuacja fenomenalnej Perwersji, ale czy drugi tom skradł moje serce tak samo jak pierwszy?

Szczerze mówiąc, jestem rozczarowana. Już sama objętość książki (czym bowiem jest 200 stron?) sugeruje, że akcja będzie pędzić jak szalona, ale nie spodziewałam się aż tak intensywnego tempa. Z lekturą uporałam się w jakieś dwie godziny, ale to zdecydowanie nie był czas wypełniony emocjami podobnymi do tych, które odczuwałam, czytając pierwszy tom trylogii.

Nie mam zarzutów do bohaterów, sposobu ich wykreowania czy poszczególnych zachowań. Poznałam ich w poprzedniej części, w ich ilości nic się nie zmieniło, ale za to pojawiło się kilka nowych osób. Scen z ich udziałem było jednak za mało, bym mogła jednoznacznie stwierdzić, czy im kibicuję, czy może jednak powinnam traktować ich jak wrogów ukochanego Bedlam. Jeżeli miałabym się do czegoś przyczepić, to niewątpliwie byłaby to Emma Jean i brak konsekwencji w pewnych sytuacjach. W jednej chwili jest zdeterminowana i zdolna do tego, by wykiwać swojego oprawcę i uciec z pułapki, by zaledwie kilka stron później popaść w letarg, z którego nawet Ponury nie jest w stanie jej wyciągnąć. Jestem skłonna pokusić się o argument związany z adrenaliną i wolą przetrwania, ale zdecydowanie zabrakło mi takiego wyjaśnienia w książce.

Dzieje się dużo. Momentami zdecydowanie za dużo. Sztuczka zostaje uwięziona przez Marco. Z dala od świata i ukochanego mężczyzny jest konfrontowana z brutalnością i bezwzględnością członków gangu Los Muertos. Tristan, przekonany, że nic jej nie grozi, mierzy się z własnymi problemami – oskarżony o morderstwo trafia w ręce policji. Kiedy wydostaje się z więzienia, musi ratować ukochaną.

Po pierwszym tomie książki rozpływałam się z zachwytu. Śmiałam się, płakałam, miałam rumieńce na policzkach. Tutaj po prostu przebrnęłam przez tekst, zaciekawiona dalszymi losami ulubionych bohaterów. Nie było już jednak elementu zaskoczenia (może poza powrotem jednej postaci), silnych emocji i nieopisanego pragnienia sięgnięcia po kolejny tom. Oczywiście, przeczytam kolejną część, bo chcę wiedzieć, co się wydarzy, ale nie podchodzę do tego już tak emocjonalnie jak za pierwszym razem.

Sytuację ratuje niezmiennie przyjemny, niezwykle lekki w odbiorze styl autorki. Książkę czyta się bardzo szybko i zdecydowanie sięgnę także po inne propozycje T.M. Frazier. Na razie jednak czekam na ostatnią część losów Sztuczki i Ponurego. Mam nadzieję, że zamknięcie historii będzie równie spektakularne, co jej początek.