Almond recenzja

...wobec tej książki. Bo z jednej strony – to była przyjemna lektura. Ale z drugiej strony... po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że ,,Almond'' może wyrządzić krzywdę ludziom z aleksytymią.

I tak, zwróciłam uwagę na to, że w książce bardzo wyraźnie zostało napisane, że aleksytymia jest opisana przez pryzmat ,,ostatnich badań'' (czyli jakich?) i wyobrażeń autorki na ten temat, ale.

Objętość tej książki - ,,Almond'' liczy sobie bowiem 240 stron – niejako wymusza dość skondensowany styl. Nie znajdziemy tu zatem rozbudowanych dygresji, głębokich opisów świata przedstawionego i wydarzeń, które mają w nim miejsce.

Wszystko jest upakowane, ściśnięte. Ale to nie znaczy, że ,,Almonda'' czyta się źle – wręcz przeciwnie. To opowieść, którą się połyka, pochłania. I choć Yunjae nic nie czuje, to my, jako odbiorcy, czujemy momentami naprawdę dużo.

Jakbyśmy czuli zamiast Yunjae.

A to właśnie on snuje tę opowieść – historię, która ma kilka momentów przełomowych (a wśród nich atak pod restauracją, udawanie czyjegoś syna, spotkanie Gona), ale tak poza tym jest w zasadzie próbą logicznego zrozumienia świata uczuć. Czyli próbą w zasadzie skazaną na porażkę.

Yunjae jednak – mimo tego, że jest w zasadzie całkiem sam – ma obok siebie cały szereg przyjaznych dusz. Ludzi, którzy się nim opiekują, ludzi, którym na nim zależy i którzy się o niego troszczą, nawet, jeśli Yunjae tego nie widzi albo nie rozpoznaje.

Nawet Gon – zupełne przeciwieństwo Yunjae – jest tam dla niego.

A potem nasz bohater poznaje dziewczynę...

I tu wkraczamy na grunt nieco bajkowy, bo wraz z Dorą w życie Yunjae wkrada się coś, czego chłopak nie rozumie i do czego odczuwania nie jest przyzwyczajony. Uczucia. Słabe jeszcze, niewyraźne, ale pojawiają się. A raz pojawiwszy się nie mają zamiaru zniknąć.

Nawet znajomość z Gonem jakby od tego momentu nabiera więcej rumieńców.

Przyznam, że im dłużej zastanawiałam się nad tym wątkiem (hej, Yunjae, ty chyba nie masz aleksytymii!) tym bardziej dochodziłam do wniosku, że to właśnie on może być szkodliwy. Bo wiecie, rozumiem, że temat jest ,,chodliwy'' – bohater, który nic nie czuje, ani gniewu, ani strachu, ani miłości, który musi się tego wszystkiego uczyć jest naprawdę pożądaną postacią. Można z nim zrobić wiele rzeczy, wiele rzeczy dzięki niemu można pokazać.

I można też zafundować mu radosny happy end (albo happy end domyślny, jak tutaj) mówiący o tym, że on może po prostu ,,wolniej się rozwijał'', że to taka faza w jego życiu była, że już wszystko będzie dobrze.

A w prawdziwym życiu nie będzie.