Mały Książę recenzja

Tak wiem ;) Zdziecinniałam ;) Ale robie sobie powrót do książek z lat dziecięcych i młodości (zabrzmiało jakbym nie wiem ile mam lat :P). Uwielbiam „Małego Księcia” Jego rozumowanie jest tak proste, że aż nie możliwe ;)

Nasz bohater zamieszkuję małą planetę i jest na niej samotny. Były na nim tylko trzy wulkany z czego jeden wygasły i baobaby, które codziennie rano usuwa ponieważ boi się że planeta się rozpadnie. Pewnego dnia pojawia się Róża. Mały Książe opiekuje się nią, podlewa, chroni przed wiatrem… Uważał, że jest jego przyjaciółką tylko, że Róża była samolubna. Chłopiec ma tego dość i wyrusza w podróż w poszukiwaniu przyjaciela. Mały Książe odwiedza 7 planet… Spotyka na nich dorosłych takich jak Król, Pyszałek, Opój, Biznesmen, Latarnik (tylko on mu się spodobał, ale jego planeta była za mała) i Geograf. Zawsze gdy opuszczał te planety stwierdzał „dorośli są dziwni”. Siódmą planetą była Ziemia na niej spotkał Lisa, którego oswaja i człowieka, który nam opowiada o losach Małego Księcia.

Książka mówi o przyjaźni i jej poszukiwaniu. O tym jak ważna jest dla nas. O tym, że potrzebujemy kogoś na kim możemy polegać i mieć świadomość, że zawsze będzie obok gdy go będziemy potrzebować.


Na koniec słowa, które zapadły mi głęboko w pamięć…


„Dobrze widzi się tylko wtedy, gdy się patrzy sercem. Najważniejsze jest dla oczu niewidoczne.” *


* str. 57

Autor: Antonie de Saint – Exupéry
Tytuł: Mały Książe
Wydawnictwo: KAMA
Rok wydania: 1995
Liczb stron: 87

Moja ocena: 6/6