Biel kości recenzja

Dziękuję @marika_krajniewska oraz @malikatomkiel za egzemplarz do recenzji ❤️

"Nie będzie już ładnie. Dość stawiania kropek, wielokropków, przecinków i zastanawiania się nad tym, jak brzmią słowa, które wypowiadam. Jest źle. Jest bardzo źle. Zamknęli mnie, w domu, do cholerny. Zamknęli mnie w czterech ścianach własnej głowy. Ze wszystkimi myślami, z samą sobą, demonami, napadami. Moja głowa jest za mała, by pomieścić je wszystkie. Bez celu. Bez sensu. Zabrali mi plany, ograniczyli perfekcjonizm pozwalający chorobie na skrupulatne planowanie każdego dnia. I co ja mam zrobić do cholerny? Za dużo tu luster. Nie mogę na siebie patrzeć. Nie mogę siebie słuchać. Zamknęli mnie w domu. Ceglanej szklarni należącej do choroby."

🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

Jako, że temat zaburzeń odżywiania nie jest mi obcy, odebrałam te ksiazke bardzo personalnie. Jeśli ktoś nie przeżył ED to niestety nie zrozumie co to takiego...

Autorka w bardzo fajny sposób opisuje swoje zmagania z chorobą. Momentami miałam wrażenie, że czytałam poezje. Czułam ten ból, to cierpienie, które towarzyszy każdego dnia.

Ta nienawiść do swojego ciała, do samego siebie... Tego nie da się wyjaśnić. Zaburzenia odżywiania, a zwłaszcza anoreksja (moim zdaniem) jest chorobą, która nigdy nie zniknie. Tak samo jak alkoholik całe życie będzie myślał momentami o alkoholu będąc na recovery. Tak samo anoreksją będzie zawsze gdzies z tyłu głowy. Ten piekielny głos, który mówi "Nie jedz tego bo będziesz gruba jak świnia!". Wierzcie mi, wiem co mówię.

Najbardziej podobało mi się to, że książka jest w formie pamiętnika. Można dzięki temu bliżej poznać, jak się czuła autorka każdego kolejnego dnia. Niektóre opisy sprawiły, że chcąc nie chcąc cofnęłam się pamięcią do chwili kiedy sama byłam w podobnej sytuacji. Wszystkie wspomnienia wróciły. Jestem teraz jednak dojrzalsza o pewne doświadczenia i zupełnie inaczej patrzę na niektóre opisy zawarte w tej książce.

Cieszę się, że pojawia się coraz więcej książek o tej tematyce. Zaburzenia odżywiania to nie są żarty. To nie jest "widzi mi się" chorego. Do osoby z ED należy mieć cierpliwość i odpowiednie podejście.