Małe zbrodnie recenzja

Rok 2000 okaże się wstrząsający dla małej miejscowości w Polsce, kiedy w jednym z domów znalezione zostają szczątki niemowlaków. Podejrzana, Lidia Gładoch, pozostaje nieuchwytna dla śledczych. Zmowa milczenia rodziny Lidii nie rzuca jednak pozytywnego światła na kobietę. Oskarżenia są poważne, a prokuratur musi się mierzyć z wieloma przeciwnościami.

Sprawa już od pierwszych stron wzbudza niepokój. Sam prokuratur nie mógł przewidzieć, że anonimowy list opisze prawdziwe wydarzenia.

Oprócz szczątków, zeznań osób związanych ze sprawą policja i prokuratura boryka się z brakiem znaczących dowodów. Śledztwo od samego początku jest zagmatwane i tkwi w martwym punkcie. Osoby przesłuchiwane wydają się nic nie wiedzieć, mimo że przez wiele lat mieszkały ze zmarłymi dziećmi pod jednym dachem. Sprawa jest dziwniejsza, niż mogłoby się wydawać. Ciężko uwierzyć, że nikt nie wiedział, co działo się u sąsiadów przez lata.

Opisy są długie, bohaterowie mają dużo przemyśleń, uwag, w końcu sporo zamieszania jest wokół całej sprawy. Z jednej strony mamy wymiar sprawiedliwości, który zrobi wszystko, aby skazać podejrzaną a z drugiej strony mamy Lidię, która boi się wyznać prawdę. Kobieta zostaje z góry naznaczona przez społeczeństwo i jedyną osobą, która wierzy w jej niewinność, jest jej siostra.
Żeby dowiedzieć się, co faktycznie się wydarzyło, musimy poczekać mniej więcej do połowy opowieści. Wydarzenia rozgrywają się w ciągu wielu miesięcy.
Akcja jest raczej statyczna, płynie wolno, a cała historia kręci się wokół ustalenia prawdy.
Zachowanie Lidii pokaże, jak bardzo kobieta była podatna na wpływy innych, jak słaba i sponiewierana była psychicznie.

"Małe zbrodnie" to tajemnicza, inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia, która przyciągnie naszą uwagę. Zbrodnia jest przerażająca, brak szybkiego działania w sprawie frustruje, zeznania świadków wydają się podejrzane, ale autorka stworzyła opowieść, którą chce się poznać. Cofniemy się w czasie o ponad 20 lat i przyjrzymy się,jak toczy się walka o sprawiedliwość. Tekst czyta się szybko, bohaterowie pasują idealnie do przydzielonych im ról, a ciekawość weźmie górę i zanim się obejrzymy, dotrzemy do końca historii.