Małe zbrodnie recenzja

Moje preferencje gatunkowe sprawiają, że ciągle czytam o zbrodniach, zarówno fikcyjnych, jak i prawdziwych. Różnie są one ukazywane przez autorów, najczęściej ich intencją jest to, by wstrząsnąć czytelnikiem. Mam za sobą wiele brutalnych kryminałów, wnikających głęboko w psychikę morderców thrillerów i reportaży o sprawach tak szokujących, że trudno uwierzyć w ich prawdziwość. Są jednak takie książki, które mnie przerastają - to te, w których cierpią dzieci.

"Mocna więź" to lektura, która oczarowała mnie od pierwszych stron. Magdalena Majcher wykazała się w niej niezwykłą empatią i pozwoliła nam wniknąć w emocje rodziny dotkniętej tragedią. To stanowiło dla mnie gwarancje, że "Małe zbrodnie" także poruszą mnie do głębi, jako kolejna historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Trzeba jednak podkreślić, że tym razem autorce nie udało się dotrzeć do bezpośrednich uczestników opisywanego dramatu, a ja nie słyszałam wcześniej o tym, co wydarzyło się w tej wiosce.

Trudno mi pojąć ogrom zła, z którym musimy się zmierzyć podczas tej lektury. Pewnym ułatwieniem jest konstrukcja, bo akcja rozpoczyna się makabrycznym odkryciem, dzięki czemu poznajemy tę historię stopniowo, gdy osoby związane z tymi zbrodniami ujawniały kolejne fakty. Poza tym autorka skupiła się tym razem na pracy policji i prokuratury, co także pozwalało nabrać dystansu i chłodnego zawodowego spojrzenia.

Choć w tej sprawie zapadły wyroki, ja jestem daleka od jednoznacznych osądów. Opinia publiczna oskarżyła matkę odnalezionych noworodków już w pierwszych dniach i nie zapewniła jej uczciwego procesu medialnego, szybko tracąc zainteresowanie i nie informując o tym, co wykazało śledztwo. Po dwudziestu latach niewiele się zmieniło w świecie kreowanym przez dziennikarzy, wciąż to, co dziś krzyczy z okładki, za miesiąc nie łapie się nawet na kilka zdań pod koniec numeru, a my zostajemy z zakrzywionym obrazem rzeczywistości. Łatwo jest oceniać, wytykać palcami, trudniej przeprosić, przyznać się do zbyt pochopnie rzuconych słów.

Jedyne, co przeszkadzało mi w tej książce, to pewien dysonans związany z językiem, jakim posługiwali się bohaterowie. Trudno mi uwierzyć, że ludzie, którzy większość życia poświęcili pracy w polu, a ze swojej wioski wyjeżdżali może raz do roku, poslugiwaliby się taką piękną, momentami wyszukaną polszczyzną, w niczym nie ustępującą słownictwu używanemu przez prokuratorów i policjantów.

Wysłuchałam tej książki w audiobooku, muszę też więc dodać, że niestety po raz kolejny męczyłam się udziwnianiem tekstu intonacjami Anety Todorczuk.

"Małe zbrodnie" to przerażająca opowieść o sile manipulacji, strachu i braku wiary w lepsze jutro. I choć nic nie usprawiedliwi tego, co się wydarzyło, to trudno oprzeć się wrażeniu, że jedna ze skazanych też była ofiarą.

Moje 8/10.