Małe Licho i anioł z kamienia recenzja

Dosyć niedawno zwróciłam uwagę na nazwisko Marty Kisiel z zamiarem poznania jej twórczości, chociaż bardziej tej przeznaczonej dla dorosłych. Traf chciał, że od Stowarzyszenia Sztukater pozyskałam do recenzji jej „Małe Licho i anioł z kamienia” i teraz wiem, że koniecznie będę chciała poznać więcej książek tej autorki, bo jestem absolutnie zachwycona tym, co przeczytałam.

Książka jest drugą częścią serii o Małym Lichu, które, wbrew pozorom jest aniołem, w dodatku przepełnionym absolutną miłością, gotowym nieść pomoc wszystkim potrzebującym. Opiekuje się Bożydarem, zwanym Bożkiem lub Niebożątkiem. To niezwykły chłopiec – w jego domu mieszkają dwa glutowate, mackowate potwory i, oprócz Małego Licha, jeszcze jeden anioł – Tsadkiel. Ten jest z kolei całkowitym przeciwieństwem wypełnionego miłością i ciepłem aniołka – zawsze wszystkich strofuje, narzeka, marudzi, każe ubierać się ciepło, nie pozwala dobrze się bawić z obawy o bezpieczeństwo, troszczy o tradycję świąteczną bardziej niż o atmosferę i wzajemne dobre relacje. Pewnego dnia jednak Małe Licho dostaje wysypki i okazuje się, że to ospa. Razem z nim choruje jeden z potworów, a mieszkający razem z nimi wujek dostaje półpaśca. W tej sytuacji mama Bożka decyduje, że chłopiec razem z Tsadkielem i mały potworem spod łóżka muszą wyjechać do tajemniczej ciotki Ody, która mieszka w opuszczonym domu w środku lasu. Początkowo Bożek nie jest zadowolony, bo nie spodziewa się, że w tak odludnym miejscu można się dobrze bawić, rzucać śnieżkami, lepić bałwany i ślizgać. Z czasem okazuje się, że to miejsce skrywa niesamowitą tajemnicę i wiele istot z innego wymiaru, które nie zawsze mają dobre zamiary. Jak zakończy się konfrontacja z nimi? Zachęcam gorąco do poznania tej historii.

Za tą niesamowitą historią pełną pozaziemskich czortów, demonów, aniołów, potworów, wodnic i różnych tajemniczych sił kryje się bardzo istotne moralne przesłanie i wspaniała lekcja o wartościach. Przede wszystkim młodzi czytelnicy mogą się przekonać, że nie należy oceniać po pozorach i nie można kierować się stereotypami, bo okazuje się, że czorty i różne piekielne siły nie zawsze są złe i zależy im na wyrządzaniu krzywdy. Okazuje się, że każdy może być trochę dobry i trochę zły jednocześnie. Po drugie, warto zwrócić uwagę na to, że za oschłością czy surowością okazywaną nam przez niektórych kryją się naprawdę wielkie uczucia, bezkresna miłość, jednak podszyta strachem przed tym, że ktoś zostanie skrzywdzony. Chęć bycia idealnym sprawia, że stajemy się nieznośni i niesympatyczni. Z drugiej strony nie możemy też liczyć na to, że inni zmienią się zgodnie z naszymi oczekiwaniami, bo zwykle ludzie są tacy, jacy są. Za ich zachowaniem i podejściem do życia stoi ich własna historia, którą tylko oni poznali, przeżyli, czuli, tylko na nich wpłynęła.

Ta książka to ciepła, ujmująca opowieść o przyjaźni, która w zabawnym tonie opowiada o ważnych sprawach. W rozmowach między bohaterami przemyca też wiele informacji choćby o pochodzeniu tradycji bożonarodzeniowych, a ich choroba jest pretekstem do ukazania przydatnych informacji o ospie i jej przebiegu. Mimo że mnóstwo jest tutaj różnych ciemnych istot, widm i piekielnych zjaw, ani przez chwilę nie miałam poczucia, że są one przerażające. Nawet zejście do piekieł nie stworzyło atmosfery, od której dziecko mogłoby nie spać po nocach. Piszę o tym, mając na myśli czytane wcześniej powieści dla młodych nastolatków, od których nawet mi włos się jeżył na głowie. Dlatego zupełnie szczerze podziwiam autorkę za umiejętność pisania o potwornościach w sposób przyjazny młodszym czytelnikom. I serdecznie polecam im tę książkę, bo jest jednocześnie zabawna i mądra.