Piękne istoty recenzja

Wybaczcie ale muszę to przyznać KOCHAM TĄ KSIĄŻKĘ :P Czytałam ją z zapartym tchem ( z małymi przerwami, żeby jej za szybo nie skończyć). I choć w szkole czasem mnóstwo sprawdzianów i prac domowych ja nie mogłam przestać czytać. I nawet jak mama kazała mi odrabiać lekcje. Odpowiadałam: - Ale Ethan właśnie znalazł Księgę Księżyców nie mogę teraz skończyć. Do końca rozdziału. Plis. A mama i tak nie wiedziała o czym mówię więc dawała spokój. Ethan i Lena są przecudni. Tak magiczni i nie wyobrażalnie dziwni na swój sposób. Każda osoba pochodząca z Gatlin ma tą małą iskierkę w sobie. Książka jest napisana bardzo realnie, jakby to wszystko działo się obok gdzieś nie daleko. Przez całą książkę byłam pewna że znam zakończenie, a ostanie 10 stron i co : BUUM!!! Całkowita zmiana akcji i odwrót o 360 stopni. Osobiście nie mam pojęcia co stanie się z Leną no bo w końcu ten zegarek staną na 23.59, nie? Trochę smutno że Macon nie żyje ale był jakiś taki straszny. Nie lubiłam go za bardzo.Tak samo Amma została przedstawiana trochę strasznie. Tak sobie po prostu babuleńka maczająca palce w magii. Trochę smutne było to że Ethan nie ma mamy ale przez to przynajmniej nikt poza Ammą nie wtrącał się w jego życie. Bo ojciec wariat, to tak jakby go nie było. Trochę śmieszne było jak Ethan z Leną odkryli gabinet pana Wate gdzie było pełno kółeczek i gryzmołów. Ale już w innym momencie bałam się o ojca Ethana. Ale nie będę zdradzać bo to byłby już za duży spoiler. Jak w każdej książce musi być zły charakter. Tylko nie wiem kto w przypadku "Pięknych Istot" nim był. Bo mogła być to Sarafine lub Ridley. Ale chyba ta pierwsza, ukryta przez cały czas i w ostatnim momencie wyłaniająca się z niespodziewanego ukrycie. O i na zakończenie jeszcze jedno strasznie przypadła mi do gustu narracja ze strony Ethana a nie Leny. Pierwszy raz spotkałam się z chłopakiem jako głónym bohaterem choc według mnie nasza zakochana parka do główny bohater :)