Usuwacz recenzja

Każdy z nas padł albo zna kogoś, kto padł ofiarą błędów systemu, przez który sprawiedliwości nie stało się zadość i kompletnie nic nie da się z tym zrobić.
Jednak co byście zrobili, gdyby pojawił się Usuwacz, który pragnie sprawiedliwości, który chce naprawić, to co szwankuje i usunąć wadliwe elementy, który chce, aby każdy poniósł należytą karę za to, co zrobił.
Właśnie z takim seryjnym mordercą muszą poradzić sobie policjanci na czele z Ksawerym Kulczyńskim. Jednak nie jest łatwo. Usuwacz jest nieuchwytny i wszystko wskazuje na to, że wodzi śledczych za nos. Kiedyś Kulczyński był upartym i dociekliwym gliną, jednak osobista tragedia, którą przeżył kilka lat temu, odbiła się na nim i totalnie go zmieniła, a morderca doskonale zdaje sobie z tego sprawę i zaczyna się z nim bawić...


Po raz kolejny Krystian Stolarz zaskakuje i jednocześnie nie zawodzi. To już czwarta (!) książka w tym roku i jak na tegorocznego debiutanta stale trzyma wysoki poziom. Bez wątpienia już przy pierwszej książce trafił na listę moich ulubionych autorów i jeśli jeszcze nie znacie jego twórczości, to musicie to zmienić, bo naprawdę nie wiecie, co tracicie.

„Usuwacz” jest mniej brutalny od poprzednich książek, jednak książka jest równie dobra, jak reszta. Nie brakuje jej autentyczności, jest nasiąknięta mnóstwem emocji, a ból i cierpienie można wyczuć na prawie każdej stronie. Autor podjął się przede wszystkim takich trzech tematów, które są ściśle ze sobą powiązane. Pierwszym jest strata bliskiej osoby i radzenie sobie (albo i nie) z żałobą i utratą. Drugą jest sprawiedliwość — szczególnie w obliczu tragedii, w której traci się bliskich i trzeci temat to nietrzeźwi kierowcy, którzy są zmorą na naszych ulicach.
Główny bohater, Ksawery Kulczyński kiedyś był bardzo dobry w tym, co robił. Był oddanym, skrupulatnym i dociekliwym, jednak teraz jest cieniem samego siebie. Bywa impulsywny i gwałtowny, ma obsesję na punkcie łapania nietrzeźwych kierowców, co często pakuje go w kłopoty. Jednak osobista tragedia i trauma nie pozwalają mu zachowywać się inaczej. Autor świetnie oddał to, co przeżywa bohater, w jaki sposób próbuje sobie radzić ze wszystkim, czy nawet w pewnym momencie skłania czytelnika do refleksji nad sprawiedliwością.

Właściwie jest jeszcze jeden wątek, o którym „pośrednio” pisze autor, ale nie będę o nim wspominać, bo może okazać się spoilerem i zepsuję wam zakończenie, a uwierzcie, że było mocne i choć na początku książki miałam gdzieś z tyłu głowy bardzo podobne rozwiązanie tej sprawy, to i zakończenie wbiło mnie w fotel.

Po raz kolejny Krystian Stolarz pokazuje, że praca policjanta wcale nie należy do łatwych i często przez nią zapomina się o tym, co, a raczej kto jest najważniejszy w naszym życiu.

Polecam ogromnie!