Harry Potter i Kamień Filozoficzny recenzja

Nie ma chyba przedstawiciela mojego pokolenia, który nie zapoznał się z przygodami młodego czarodzieja - nawet jeżeli nie udało mu się przeczytać książki, to prędzej czy później trafił na kinowy hit. Harry Potter doczekał się oczywiście kolejnych części i ekranizacji. Nie bez powodu jednak podejmuję się recenzji tej pierwszej - była ona wstępem do wspaniałej, trwającej wiele lat przygody.
Pamiętam jak dziś, w jaki sposób rozpoczęła się moja przygoda z dziełami J.K Rowling. Bodajże w pierwszej klasie podstawówki, kiedy na salonach królował Kubuś Puchatek i jego przyjaciele, nauczycielka głośno pochwaliła jednego z uczniów, obwieszczając, iż ten czyta grubą książkę, która nie zawiera prawie ŻADNYCH obrazków! Ponieważ moja umiejętność czytania nie była wówczas najwyższych lotów, w duchu porównałam to przedsięwzięcie do wejścia na najwyższy szczyt Himalajów. Doszłam jednak do wniosku, że skoro on może, to i ja dam radę i niewiele myśląc, pobiegłam do biblioteki po drugi egzemplarz na mój użytek. Już po kilkunastu stronach doszłam do wniosku, że wcale się nie dziwię, że mój kolega zainteresował się tą pozycją. Odtąd musiałam wybierać pomiędzy czytaniem lektur szkolnych i odrabianiem lekcji, a nieustannym pochłanianiem kolejnych stron mojej ukochanej książki. Moja mama odetchnęła z ulgą, kiedy okazało się, że skończyłam lekturę i mogę wrócić do codziennych obowiązków. Nic bardziej mylnego, wszak saga może się poszczycić kontynuacją. Do dziś pamiętam emocje, które towarzyszyły mi przy każdej kolejnej części. Zdarzało się (przyznaję ze wstydem) zasymulować złe samopoczucie, aby tylko nie iść do szkoły i móc dokończyć ,,Zakon Feniksa", który był dla mnie wówczas największym książkowym osiągnięciem wszech czasów.
Harrego polubiłam na tyle, że wracam do niego do dziś. Teraz dostrzegam w nim wiele niespójności, niedopowiedzeń i defektów (dlaczego w tej szkole nie było matematyki i lekcji angielskiego? Skoro w Hogwarcie można hodować kości i powoływać do życia spetryfikowanych, to czy Harry naprawdę musi nosić okulary?!). Mimo wszystko uważam, że to właśnie ta lektura obudziła we mnie miłość do książek, rozwinęła wyobraźnię i sprawiła, że w szkole nigdy nie miałam problemu z czytaniem i poprawną pisownią. Choćby ze względu na to będę do niej wracać i polecać młodszym pokoleniom. Bardzo żałuję, podobnych pozycji nie ma w naszej podstawie programowej - może wtedy poziom czytelnictwa w kraju nie byłby tak zatrważający.