Napar z magii i trucizny recenzja

Ning przyszło żyć w niepewnych czasach. Po królestwie krąży tajemniczy Cień, który zatruwa herbatę, powodując tym śmierć wielu osób i zamieszanie w państwie. Niestety zatrute kostki herbaty trafiają też do rodziny Ning, na dodatek to ona zaparza trujący napój, który zabija jej matkę i powoduje ciężką chorobę siostry. Aby ją ratować dziewczyna postanawia wziąć udział w konkursie mającym wyłonić mistrza shennóng – shi. Liczy bowiem na to, że dzięki nagrodzie za zwycięstwo, którą jest przysługa księżniczki, zdobędzie sposób na uzdrowienie siostry. W ten sposób trafia w plątaninę intryg, gierek politycznych i zdrad.

Ning, wbrew temu co sądzi, to silna kobieta. Bardzo przeżywa śmierć matki i chorobę siostry, obwinia się za to, jednak równocześnie nie załamuje się, ale walczy o znalezienie antidotum. Zrobi wszystko, by pomóc bliskim. Psychologia tej postaci jest bardzo dobrze nakreślona. Jest ona osobą, która walczy ze swoimi demonami i traumą, ale nie podaje się mimo przeciwności. Ogromnym plusem tej książki jest ukazanie silnej więzi między siostrami. Ning można też pozazdrościć przyjaciół. Relacje między nimi są naprawdę świetne. A to, co zaczyna ją łączyć z pewnym tajemniczym chłopakiem jest takie delikatne i słodkie, szkoda, że tego bohatera jest tak mało. Mam nadzieję, że w następnym tomie, będzie bardziej obecny. Cała idea konkursu jest ciekawie nakreślona, choć dość schematycznie. Mamy kolejne zadania, jednego, głównego przeciwnika, który oczywiście jest wredny i cieszy się koneksjami oraz przyjaciela, który nam pomaga, a nie rywalizuje.

Dzięki tej książce trafiamy w barwny świat wschodu. Poznajmy różne sposoby parzenia herbaty, które tam osiągają wręcz status sztuki i stanowią ważny element ich kultury i obyczajów. Tutaj jest to cały rytuał, połączony z opowieścią i magią. Opisy parzenia herbaty, jak i całego otoczenia, były w książce bardzo malownicze, ale i obszerne. Z jednej strony sprawiały, że wręcz miało się wrażenie, że uczestniczy się w tym konkursie. Z drugiej bardzo spowalniały akcję i odciągały nas od głównego problemu.

Książki o kulturze wschodu są dość specyficzne. Z jednej strony zachwycają swoim orientalizmem, malowniczością i innością, jednocześnie jednak ciężko nam zrozumieć kulturę i przyzwyczaić się do mentalności tamtejszych ludzi. Dlatego w tego rodzaju powieści ciężko się wgryźć, musi minąć trochę stron, zanim człowiek wsiąknie w historię. Ale gdy już do tego dojdzie, to zostaje wciągnięty na dobre. Ja już czekam na drugi tom :)