Książę Mgły recenzja

Mistyczny świat, niezapomniane obrazy, które będą jak wyrwane z najśmielszych koszmarów…
Życie ludzkie jest tylko kartą przetargową, a obietnica złożona jest na wagę złota.
Czy można zapomnieć o cenie zawartego paktu?

Rok 1943, mała osada rybacka na wybrzeżu Atlantyku. Rodzina Carverów przeprowadza się do nowego domu. 13-letni Max Carver poznaje Rolanda, chłopak jeszcze nie wie, że nowy kolega wprowadzi go w świat magii, a lato jakie przeżyje wraz z nim i swoją starszą siostrą Alicją będzie należało do niezapomnianych. Wkrótce też okaże się, że miejscowa legenda o zatopionym statku i Księciu Mgły jednak nie jest wymyśloną bajeczką.

Miałam spore obiekcje do tej książki. Sama historia zapowiadała się ciekawie, ale nie przepadam za fabułą, gdzie fantastyka jest domeną.
Po raz kolejny przekonałam się jaką wielką wyobraźnię posiada pisarz. Jest to jego pierwsza książka i nie mogę wyjść z podziwu nad jego talentem.

KSIĄŻE MGŁY nie jest tylko lekturą dla młodzieży, każdy może coś w niej odnaleźć dla siebie.

Mnie najbardziej podobał się dantejski charakter Kaina, który przemieniał się niczym pory roku. Jego upór, zło oraz mrok sprawiły, że całość fabuły emanowała ciemnym blaskiem, od którego nie można było oderwać oczu.
Dylemat z którym borykają się bohaterowie skłania nas do refleksji. Przeszłość w końcu dogoni przyszłość, a cena jaką będziemy musieli zapłacić będzie bezcenna.