Drogi Evanie Hansenie recenzja

Znacie Connora Murphy'ego? To ten ćpun z trzeciej klasy, który niedawno popełnił samobójstwo. Podobno znaleziono przy nim list od Evana Hansena. Nikt nie miał pojęcia, że się znali, ale podobno się przyjaźnili. W ogóle kojarzycie Evana? Taki niepozorny, mało się odzywał. W sumie nikt szczególny. I podobno miał jakiś lęk społeczny czy coś... Znali się od podstawówki, a to tak, jakby nigdy się nie widzieli na oczy. Kiedy Evan Hansen drukował w szkole list do samego siebie, który pisał w ramach terapii, nie spodziewał, że trafi on w ręce Connora. Tak, tego znanego szkolnego buntownika z napadami agresji. Wiadomo, chłopak był psychiczny. Porąbany. Społeczeństwo nie lubi takich, a że sam się skreślił to jeszcze lepiej. Ale oczywiście, musimy być smutni i mówić, jaki to cenny był dla nas, dla wszystkich dokoła.

O tym jest ta książka. O kłamstwach. Kiedy Evan zaczyna kłamać, wszyscy w lot zaczynają robić to samo. Podczas lektury towarzyszyły mi ogromne emocje, a styl pisania był taki, że momentami miałam ciarki na skórze. Mimo że nie jest to horror czy thriller, to chyba rzeczywistość najbardziej mnie przeraziło i uderzyła między oczy. Dawno nie spotkałam się z tak żywymi bohaterami, a fakt słuchania piosenek z musicalu jedynie podkreślał to wrażenie. Oczywiście, książka i spektakl to osobne twory, ale razem tworzą miód i ocet. Miód, bo naprawdę uwielbiam te postacie, całość akcji i fakt, że humor oraz powaga niemal idealnie się równoważą w tejże pozycji. A ocet? Bo nie mam pojęcia, czy nie zachowałabym się identycznie jak Evan w takiej sytuacji. Bardzo prawdopodobne, że tak. I jednocześnie jest mi tak żal Connora, który spośród wszystkich postaci wydaje mi się najbardziej uczciwy.
Ta książka jest dla mnie po prostu cudowna, mam do niej ogromny sentyment. Nie jestem w stanie wskazać na choćby jedną wadę, z prostego powodu: kłamałabym, gdybym to zrobiła. 
A na tym świecie jest o wiele za dużo kłamstw.